Δύο τρένα τρέχουν το ένα προς το άλλο στις ίδιες γραμμές, οι οδηγοί τους δεν γνωρίζουν τον κίνδυνο, τίποτα δεν τους προειδοποιεί να τραβήξουν τα φρένα τους. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Αυτή η νύχτα και το ξημέρωμα που αποκαλύπτει το μέγεθος της τραγωδίας είναι χαραγμένες στη μνήμη όλων μας. Η πληγή θα αιμορραγεί για δεκαετίες. Και αυτή είναι η μόνη ελπίδα που μπορούμε να έχουμε. Δεν αρκούν οι διακηρύξεις του «Ποτέ ξανά», οι έρευνες για το ποιος ευθύνεται, οι πολιτικές συγκρούσεις, η ολοκλήρωση των έργων και οι υποδομές που έχουν καθυστερήσει χωρίς δικαιολογία. Όσο απαραίτητα κι αν είναι όλα, αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας.
Το τρένο στα Τέμπη είναι ένα αφόρητα σκληρό μάθημα για το τίμημα που πληρώνουμε ως έθνος για τους άτακτους τρόπους και τους αυτοσχεδιασμούς μας. Αν και οι περισσότεροι πολίτες, κρατικοί λειτουργοί, μέλη των ενόπλων δυνάμεων και άλλοι, μπορεί να είναι ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι, συλλογικά μπορούμε να είμαστε ανεύθυνοι και αδιάφοροι. Διαμορφώσαμε ένα κράτος που μοιάζει με αυτό που θέλουμε αλλά αποδεικνύεται ανεπαρκές σε στιγμές κινδύνου. Τι πιο συμβολικό από το γεγονός ότι το 2023 το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο –για οποιονδήποτε λόγο– δεν έχει τα βασικά ενός συστήματος ασφαλείας; Λειτουργούσε με βάση την κατανόηση ότι δεν χρειαζόταν να είναι 100 τοις εκατό ασφαλές, ότι με ολισθηρές λύσεις και λίγη τύχη όλα θα πήγαιναν καλά. Συνηθίζουμε αυτή την κατάσταση, την ανεχόμαστε, μέχρι το σημείο που η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Καθυστερημένα συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν πρέπει να κινείται στο δίκτυο μέχρι να καλυφθούν τα κενά ασφαλείας.
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι κάνουμε το σωστό. Δημιουργούμε μια θετική εικόνα χωρίς να κάνουμε ό,τι πρέπει να γίνει για να καλυφθεί το κενό, να εξαλειφθεί ο κίνδυνος, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Διαμορφώνουμε συστήματα που πιστεύουμε ότι μας παρέχουν περιθώρια ελιγμών, που μας απαλλάσσουν από τις συνέπειες των πράξεών μας ή της αδράνειάς μας.
Σήμερα βλέπουμε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι όποιοι κι αν είμαστε, όποια και αν είναι η δουλειά μας, πρέπει να αναρωτιόμαστε συνεχώς αν αυτό που κάνουμε είναι αρκετό για να κρατήσουμε το τρένο της προσωπικής και συλλογικής μας ζωής στη σωστή τροχιά.