Η φονική πυρκαγιά του 2018 στο Μάτι της ανατολικής Αττικής λειτούργησε ως εγχειρίδιο για την παρούσα κυβέρνηση για το πώς πρέπει να διαχειριστεί τις επικοινωνίες σε αυτή την πρόσφατη τραγωδία. Και το εγχειρίδιο τιτλοφορείται «Τι να μην κάνετε». Λέει: Μην ισχυρίζεστε ότι έχετε τον έλεγχο της κατάστασης όταν προφανώς αυτό δεν συμβαίνει. Μην κάνετε ζοφερές συζητήσεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Μην προσπαθήσετε να μεταθέσετε την ευθύνη στα θύματα ή σε άλλα άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα. Μην χρησιμοποιείτε φράσεις όπως «Ήταν κακή τύχη». μην αποφύγετε την ευθύνη και, κυρίως, μην διστάσετε να παραιτηθείτε.
Αυτό είναι ένα χοντρό μικρό βιβλίο και έχει ακόμη και ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην αντιπολίτευση: Μην προσπαθείτε να αποκομίσετε οφέλη από τις αποτυχίες της κυβέρνησης και από τον πόνο του λαού, ειδικά όταν υπάρχουν ακόμη θύματα που απομένουν να εντοπιστούν.
Τέτοιες καταστάσεις δεν είναι κατάλληλες για εκμετάλλευση για μικροπολιτικά κέρδη γιατί μπορεί να συμβούν και στο ρολόι σας. Το μόνο πράγμα που καταφέρνουν τελικά είναι να κάνουν τους ανθρώπους, που ήδη έχουν εξοργιστεί, ακόμη πιο τρελούς. Αυτό που περιμένουν οι πιθανοί ψηφοφόροι από τους πολιτικούς τους είναι επισημότητα, αλληλεγγύη και ανθρωπιά.
Για τους πολίτες που είναι κολλημένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις τηλεοράσεις τους, αδυνατώντας να εκφράσουν τη θλίψη τους, η συλλογική αίσθηση της απώλειας μπορεί να αντιμετωπιστεί –όπως συνέβη με το Μάτι– μόνο μέσω της συμμετοχής.
Δίνοντας αίμα, είμαι εκεί για όσους το χρειάζονται και κρατώντας ψύχραιμα. Και όταν ο θυμός αρχίζει να υποχωρεί, είναι λογικό να απαιτούμε να αντιμετωπίζονται τα δημόσια μέσα μεταφοράς ως μια δημόσια υπηρεσία που είναι προσιτή και ασφαλής.
Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, υπάρχουν συμβουλές στο εγχειρίδιο και για τους δημοσιογράφους: Μην γεμίζετε όλο τον χρόνο ομιλίας σας με ζωντανούς συνδέσμους από τη σκηνή του ατυχήματος και μακάβρια περιγραφές. Μην χρησιμοποιείτε κλισέ όπως «καμένα σώματα» όταν μιλάτε για ανθρώπινα όντα. Οι οικογένειες και οι φίλοι των θυμάτων βλέπουν επίσης τηλεόραση.
Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν έχουν κάποιον στον τόπο του ατυχήματος μπορούν εύκολα να ταυτιστούν με την αγωνία των γονιών που περιμένουν έξω από τα νοσοκομεία δείχνοντας ζωντανές φωτογραφίες των εξαφανισμένων παιδιών τους ή τη χαρά των άλλων που φωνάζουν με ανακούφιση «αυτό είναι το παιδί μου! ” όταν βρεθεί ένας επιζών.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να κάνουμε έναν απολογισμό του ποιος ακολούθησε το εγχειρίδιο και ποιος όχι. που έδειξαν ότι είναι ικανοί να αλλάξουν, να τα πάνε καλύτερα και ποιοι όχι.