Η είσοδος στη Βουλή τριών ακροδεξιών κομμάτων και της ριζοσπαστικής αριστερής Πορείας της Ελευθερίας είναι, αναμφίβολα, το πιο ανησυχητικό μήνυμα που προέκυψε από τις γενικές εκλογές της Κυριακής. Δεν πρέπει, ωστόσο, να βλάπτει το βαθύτερο μήνυμα από την κάλπη, το οποίο, τολμώ να πω, δεν είναι αρνητικό. Επιβεβαιώνοντας την απόφασή του στις 21 Μαΐου, το εκλογικό σώμα έδειξε ότι μετά από μια δεκαετία που διήλθε μεταξύ πραγματισμού και ουτοπίας, είναι έτοιμο να επιστρέψει στην πραγματικότητα.
Για να εξηγηθώ, δεν πιστεύω ότι κανένα από τα κόμματα που μόλις κατάφερε να υπερβεί το όριο του 3% για την είσοδο στο Κοινοβούλιο θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στις πολιτικές εξελίξεις μακροπρόθεσμα. Αν αποφασίσουν να σχηματίσουν ομάδες επίθεσης παρόμοια με της Χρυσής Αυγής, είμαι βέβαιος ότι οι Σπαρτιάτες (Σπαρτιάτες) θα έρθουν ενάντια στο νόμο. Το πολιτικό σύστημα είναι πολύ πιο ώριμο σήμερα από ό,τι ήταν το 2012 και το 2015, και πιο ικανό να τα αντιμετωπίσει. Όσο για τους άλλους νεοεισερχόμενους στη Βουλή, δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν από αυτούς να βγαίνει από την γελοιότητα του. Το αληθινό μήνυμα, λοιπόν, βρίσκεται αλλού.
Καταρχάς, η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν σε μεγάλο βαθμό νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και αυτό εξηγείται κυρίως από τη συνολική εκτίμηση της πρώτης του θητείας. Εκτός από το μάλλον σκοτεινό κεφάλαιο του σκανδάλου των υποκλοπών και τις κατάφωρες παραλείψεις σε κρίσιμους τομείς του κρατικού μηχανισμού που απέτυχε να εκσυγχρονίσει (το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπες, υπερβολική αστυνομική δύναμη, απωθήσεις μεταναστών), ο όρος αυτός βαθμολογήθηκε ευνοϊκά. Είμαι βέβαιος ότι είναι ελάχιστοι ακόμη και μεταξύ των αντιπάλων της ΝΔ που συμφωνούν με τους ισχυρισμούς περί «Οργανοποίησης» και υπονόμευσης του κράτους δικαίου. Αυτές είναι προφανείς υπερβολές, και έπεισαν ελάχιστους. Αυτό που έκαναν ήταν να μειώσουν τα θετικά που υπήρχαν κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ από το καλοκαίρι του 2015 και μετά.
Όσον αφορά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψτε μου να θέσω το εξής ερώτημα: Επιμένοντας ότι όλα είναι σκοτεινά και συμπεριφέρονται σαν δευτερεύοντα κόμμα στο όριο του 3%, μήπως οι αριστεροί απλώς έφτασαν στο τέλος του χρόνου τους στη σκηνή; Το κόμμα, με άλλα λόγια, στράφηκε ξανά στο περιθώριο και επέστρεψε στις νεανικές του πρακτικές μόλις τελείωσαν τα μνημόνια, παραχωρώντας έτσι εν αγνοία του τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ;
Αν μη τι άλλο, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι μια αντανάκλαση μιας τάσης που είναι εμφανής στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης σήμερα. Σε όλη την ήπειρο, η ακροδεξιά όχι μόνο ανεβαίνει γρήγορα, αλλά έχει γίνει και κυβερνητικός εταίρος σε πρωτεύουσες όπου κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο μέχρι πρόσφατα, όπως η Στοκχόλμη και το Ελσίνκι, και μάλιστα έχει ανέβει στην πρωθυπουργική θέση. στη Ρώμη.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν έχει φτάσει ακόμη σε αυτό και ότι η άνοδος της ακροδεξιάς εδώ είναι συγκυριακή. Τα δεινά των μνημονίων έδειχναν τα όρια των δημαγωγών και καταλαβαίνουμε πλέον ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά μας προβλήματα.
Ο Νίκος Αλιβιζάτος είναι ομότιμος καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.