Μετά τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, και με τους πολίτες σοκαρισμένους να ανακαλύπτουν νέες λεπτομέρειες για το περιστατικό, η δημοσιογραφική έρευνα και ο δημόσιος διάλογος επικεντρώθηκαν αρχικά στις ποινικές ευθύνες ενός άπειρου σταθμάρχη και στα ατελείωτα έργα για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου.

Καθώς όμως οι έρευνες προχωρούν και όσοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι συμβαίνει μέσα στον κρατικό Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ) αρχίζουν να μιλούν, το κοινό εκπλήσσεται όταν μαθαίνει για τους σταθμάρχες που επιλέγουν τις θέσεις τους ανάλογα με τις πρόσθετες αμοιβές. θα συλλέξει? σχετικά με τα χρονοδιαγράμματα βάρδιων που εκδίδονται ανάλογα με το ποιος θα είναι εκτός λειτουργίας τα μεγάλα Σαββατοκύριακα. και ωράρια βάρδιας που αποστέλλονται στα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ στην Αθήνα για να εγκριθούν αλλά δεν ελέγχονται ποτέ.

Το κοινό ακούει επίσης για σταθμάρχες που εγκαταλείπουν τις θέσεις τους μία ή δύο ώρες νωρίτερα, συχνά χωρίς να ειδοποιήσουν κανέναν και χωρίς σοβαρό λόγο. ή σταθμάρχες που εργάζονται με προσωρινές συμβάσεις· ή αμφιλεγόμενες διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για την πιστοποίηση και την εκπαίδευση των σταθμαρχών, ή ηλεκτρονικά συστήματα που ενδέχεται να μην λειτουργούν. Ακούσαμε επίσης για συμμορίες που κλέβουν και πουλάνε καλώδια και μεταλλικά εξαρτήματα από τις γραμμές, εταιρικές συμβάσεις που στοχεύουν στη βελτίωση του σιδηροδρομικού δικτύου που μένουν στο συρτάρι κάποιου και δεν υλοποιούνται για διάφορους λόγους, από ενστάσεις έως προσφυγές, και άλλες πρόσθετες συμβάσεις που υπογράφονται, που επίσης σύντομα ξεχνιούνται.

Ακούμε για διοικήσεις εταιρειών που δεν ελέγχουν πραγματικά τι συμβαίνει και φαίνεται να επιτρέπουν στους συνδικαλιστές να έχουν μεγάλο λόγο στη διαχείριση αυτών των εταιρειών. Ακούμε για διοικήσεις που εγκαταστάθηκαν ως πολιτικές χάρες σε αποτυχημένους βουλευτές ή άλλους που είχαν την πολιτική πρόσβαση να αναλάβουν τη δουλειά. Στη συνέχεια, ανακαλύψαμε τις αυτονόητες και μεγάλες ευθύνες των πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία τα τελευταία χρόνια – τουλάχιστον από την κρίση χρέους, όταν έγινε επιτακτική η ανάγκη για αλλαγές στη λειτουργία του δημόσιου τομέα και των κρατικών επιχειρήσεων.

Από την ημέρα της ανείπωτης τραγωδίας στα Τέμπη μάθαμε πολλά που δεν ξέραμε ή δεν θέλαμε να μάθουμε. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Θα μάθουμε μετά από αυτή την τραγωδία; Θα γίνει μάθημα; Θα αλλάξουν οι πολιτικοί τι συνέβαλε σε αυτό το τραγικό κραχ; Ή θα διαλυθεί η υπόσχεση της αλλαγής μαζί με την οργή του κοινού; Με αυτό θα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση από εδώ και πέρα ​​και μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τα καταφέρει.