Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ο όρος «ακροδεξιά» είναι ο καταλληλότερος για να κατανοήσουμε το ευρύ φάσμα της πολιτικής που υιοθετείται από σημαντικά τμήματα του πληθυσμού και που περιλαμβάνει έννοιες ριζοσπαστικές, συντηρητικές (αντιδραστικές), ακραίο εθνικισμό και νατιβισμό. απόρριψη εμπειρογνωμόνων και θεσμών, καχυποψία προς τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τον ανταγωνισμό προς τους μετανάστες και άλλες μειονότητες.
Ίσως ο όρος, όπως εξελίχθηκε μετά τις πολιτικές ταξινομήσεις που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, να είναι χρήσιμος σε άλλες δυτικές κοινωνίες, όπου ο αρχηγός κόμματος αντίστοιχου με τον Κυριάκο Βελόπουλο της Ελληνικής Λύσης δεν θα ενοχλούνταν από τον χαρακτηρισμό της ομάδας του «ακροδεξιός». ” Την περασμένη εβδομάδα, ο Βελόπουλος απείλησε να κινηθεί νομικά εναντίον οποιουδήποτε προσπάθησε «να μαυρίσει τη φήμη μας» με αυτή την ετικέτα. «Δεν ήξερα ότι το «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια» και το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», στα οποία πιστεύουμε, προδίδουν μια ακροδεξιά νοοτροπία», δήλωσε. Αν και δεν είχε διαμαρτυρηθεί για την ταμπέλα πριν από τις τελευταίες εκλογές, τώρα που πρέπει να παλέψει για επιρροή με άλλα κόμματα στην ξαφνικά στριμωγμένη γειτονιά στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή, ο Βελόπουλος ένωσε δύο συνθήματα που αντιπροσωπεύουν τη δεξιά και την αριστερά του πολιτικού φάσμα. Στόχος του είναι να αποδείξει ότι η ταυτότητα του κόμματός του είναι αναμφισβήτητα ελληνική.
Ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης, πρώην μέλος της ακροδεξιάς Λαϊκής Ορθόδοξης Συσπείρωσης (ΛΑΟΣ) και, πριν από αυτό, της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε προσθέσει το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Θα ήταν το καταλληλότερο να υποστηρίξει τη θέση του, καθώς ήταν η ανταπόκριση του Ανδρέα Παπανδρέου στο θεμελιώδες «Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση» του Κωνσταντίνου Καραμανάλη. Αν και ο ίδιος προϊόν της Δύσης (από μόρφωση, εμπειρία και συμπεριφορά), ο εκλιπών σοσιαλιστής ηγέτης επέλεξε να εκμεταλλευτεί την πλούσια φλέβα της αντιδυτικής σκέψης που διαρρέει μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, από το ένα άκρο στο άλλο, και που προϋπήρχε. την Ελληνική Επανάσταση.
Η κοινωνία που αναπτύχθηκε μετά την ανεξαρτησία είναι γεμάτη από παράδοξα στα οποία έχουμε εμπλακεί τόσο πολύ που τα θεωρούμε φυσιολογικά. Ανάμεσά τους, ο εθνικισμός και ο αντιαμερικανισμός και η καχυποψία της Δύσης που βρίσκει κανείς και δεξιά και αριστερά. αντιφατική πίστη στην ΕΕ και καχυποψία γι’ αυτήν· μια γενική πεποίθηση ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε πάντα δίκιο και πάντα θύματα αδικίας. Για κάποιους, αυτή η εσωστρέφεια και η ανασφάλεια εκφράζεται μέσα από την απαίτηση να έχει η Εκκλησία κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική και την κοινωνία. Από αυτή τη μεγάλη δεξαμενή ετερογενών τάσεων και πεποιθήσεων πολλοί πολιτικοί αντλούν υποστήριξη και νομιμότητα.
Ένα άλλο παράδοξο είναι ότι όσοι θαυμάζουν τους αντιδυτικούς αυταρχικούς ηγέτες, είτε είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είτε ο Φιντέλ Κάστρο, απολαμβάνουν τους καρπούς της ελευθερίας, της ασφάλειας και της ευημερίας που προέκυψαν από τα οράματα που εμπνεύστηκαν από τη Γαλλική Επανάσταση, καθώς και από τη μακρά ένταξη στο ΝΑΤΟ. και της ΕΕ. Η δημοκρατία (η αρχαία ελληνική εφεύρεση που μας επέστρεψε, ριζικά τροποποιημένη, μέσω της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης) εγγυάται το δικαίωμα ακόμη και των εχθρών της να εκλέγονται και να εκπροσωπούν τους υποστηρικτές τους στη Βουλή.
Εναπόκειται στους θεσμούς, τον Τύπο και τους πολίτες να είναι σε εγρήγορση ώστε να διακρίνουν τις θέσεις και τις ενέργειες των κομμάτων που πηγάζουν από μια παραδοσιακή εσωστρέφεια και καχυποψία αλλαγής και για οτιδήποτε ξένο, ή εάν εμπνέονται από τις εγκληματικές πρακτικές που εμείς δείτε αλλού και στην ιστορία. Για το λόγο αυτό, οι όροι «αντιδυτικός», «αντισυστημικός» και/ή «φασίστας» μπορεί να είναι πιο ακριβείς όταν θέλουμε να κατανοήσουμε πιο ξεκάθαρα από πού προέρχεται μια πολιτική δύναμη, ποια «δικαιοσύνη» επιδιώκει και πώς θα το αντιμετωπίσουμε.