Το πρώτο ερώτημα μετά τις φετινές εκλογές είναι πού βρήκε τις επιπλέον 90.000 ψήφους στις γενικές εκλογές του Μαΐου η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας ή Πορεία Ελευθερίας; Στις προηγούμενες εκλογές του 2019, 82.786 ψηφοφόροι (1,47%) επέλεξαν το Course of Freedom. Τον Μάιο του τρέχοντος έτους εκτινάχθηκε στις 170.424 ψήφους (2,89%). και τον Ιούνιο πήρε 165.210 (3,17%). Ούτε η ίδια ούτε το κόμμα της έχουν κάνει κάτι αξιοσημείωτο που να δικαιολογεί τον υπερδιπλασιασμό των υποστηρικτών της, εκτός αν ξαφνικά η χώρα έχει πολλές φεμινίστριες που εκτίμησαν την προσπάθειά της να συμπεριληφθεί στην τηλεοπτική συζήτηση των πολιτικών αρχηγών «ως η μόνη γυναίκα που ηγείται κόμματος. », όπως σημείωσε εκείνη την εποχή. Ευτυχώς, η δικομματική επιτροπή που συζητούσε τους κανόνες της συζήτησης δεν υποχώρησε και δεν υπήρξε γκρίνια από τους ρηχούς υπερασπιστές των δικαιωμάτων για την ομάδα που αποτελείται αποκλειστικά από άνδρες.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, τι συνέβη μεταξύ 2019 και 2023, όταν οι ψηφοφόροι (με τη βοήθεια των αποχών τον Ιούνιο) επανέφεραν έναν από τους πιο τοξικούς ανθρώπους του Κοινοβουλίου; Βοήθησε ο πατέρας της και πρώην αρχηγός του αριστερού Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος (αν και ως αρχηγός κόμματος δεν κατάφερε να ξεπεράσει το όριο του 3% για να μπει στη Βουλή); Οι καρδιές που σχημάτισε με τα χέρια της και άλλες χαριτωμένες χειρονομίες έπεισαν το κοινό ότι οι προσβολές που εκτόξευσε σε άνδρες και γυναίκες και κατά της δημοκρατίας ανήκουν στο παρελθόν; Αν ισχύει αυτό, τότε μιλάμε για θρίαμβο μάρκετινγκ στην επανατοποθέτηση του προϊόντος.
Ελπίζουμε σε δύο πράγματα: 1) ότι η Κωνσταντοπούλου έχει ωριμάσει στα οκτώ χρόνια της απουσίας της από τη Βουλή και δεν θα δείξει την κακή της πλευρά, όπως έκανε όταν κατείχε το τρίτο υψηλότερο αξίωμα της χώρας, αυτό της προέδρου της Βουλής. 2) ότι η εντολή των ψηφοφόρων της δεν είναι ίδια με εκείνη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής το 2012, όταν τα μέλη της ήθελαν «κάποιος να μπει στη Βουλή και να προκαλέσει τον όλεθρο». Αλλά ακόμα κι αν είναι, ελπίζουμε ότι ο ηγέτης του Course of Freedom έχει επιτύχει αρκετή ωριμότητα (είναι, τελικά, οκτώ χρόνια) για να το αγνοήσει.
Το δεύτερο μεγάλο μυστήριο είναι η ξαφνική επιτυχία της υπερθρησκείας, εθνικίστριας Νίκης (Ελληνικά της Νίκης) και των ακροδεξιών Σπαρτιατών (Σπαρτιάτες). Ναι, όλοι γνωρίζουμε τα γεγονότα σχετικά με το ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτά τα κόμματα, αλλά το παράδοξο εδώ έχει να κάνει με τους ψηφοφόρους τους. Έχουμε 435.000 ανθρώπους που δεν εμπιστεύονται κανέναν: ούτε πολιτικούς, ούτε μέσα ενημέρωσης, ούτε διεθνείς οργανισμούς, ούτε καν σεβαστούς επιστήμονες και γιατρούς που τους ζητούσαν να εμβολιαστούν κατά του Covid-19. Παρόλα αυτά σπεύδουν να εμπιστευτούν πολιτικούς σχηματισμούς που προέρχονται από το πουθενά.
Πώς ξέρουν, για παράδειγμα, ότι αυτά τα κόμματα δεν είναι όργανα της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», προσπαθώντας να τα κοροϊδέψουν; Πώς οι άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται τη σκιά τους ψηφίζουν ανθρώπους που δεν γνωρίζουν; Η ελληνική παροιμία για αυτούς που είναι πολύ έξυπνοι για το καλό τους καταλήγουν να ματαιώνουν τα σχέδιά τους απροσδόκητα είναι μάλλον αληθινή.