Μια φρενίτιδα αυτομαστιγώματος από όσους προσπαθούν να κατανοήσουν τις αδυναμίες της Ελλάδας και ο χείμαρρος οργής και κατηγοριών κατά των υπευθύνων (στην πραγματικότητα αλλά και στο μυαλό μας) αποτελούν τους δύο πόλους της δημόσιας συζήτησης που ακολούθησε την τραγωδία στα Τέμπη.

Η πρώτη αναζητά τους λόγους για τους οποίους, όσο και αν περάσουν πολλά χρόνια και όσες μεταρρυθμίσεις προτείνονται, η χώρα δεν εκσυγχρονίζεται επαρκώς. Το δεύτερο απαιτεί την τιμωρία των πολιτικών αντιπάλων επειδή είναι – στο μυαλό όσων μιλούν – οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι είναι κακό.

Σε στιγμές μεγάλης έντασης, όπως σήμερα, η χώρα βυθίζεται σε επικίνδυνη ενδοσκόπηση. Όταν αυτό συμβαίνει λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές, και όταν η γειτονιά μας, η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος βρίσκονται στο χείλος μιας έκρηξης, οι επίμονες προσπάθειές μας να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου οδηγούν σε συλλογική τύφλωση.

Στην κύρια πολιτική μας σκηνή –σε βρόχο– βλέπουμε πάντα την αντιπολίτευση να παλεύει με κάθε τρόπο για να αφαιρέσει τη νομιμότητα της κυβέρνησης, ενώ οι κυβερνήσεις (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) αποτινάσσονται κάθε ευθύνη για ό,τι πάει στραβά, επισημαίνοντας τα λάθη. των προκατόχων τους και τα εμπόδια που εγείρουν οι σημερινοί, «υποκριτές» αντιπάλους τους.

Καθώς δεν υπάρχει καλή θέληση στο ανώτατο επίπεδο, είναι δύσκολο για οποιαδήποτε κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τα sleeping dogs, γιατί γνωρίζει ότι όχι μόνο θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα ενιαίο μέτωπο αντιπάλων, αλλά και ότι οι ίδιοι οι υποστηρικτές της θα διχαστούν.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έδειξε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να βελτιώσει τα θεμέλια της χώρας από τις προηγούμενες και πέτυχε πολλά. Τώρα όμως που οι αντίπαλοί της δυναμώνουν, πρέπει να επικεντρώσει όλη της την ενέργεια στις επερχόμενες εκλογές. Οι πολιτικές προτάσεις υποκλίνονται στην πολιτική αναγκαιότητα.

Γυρίζουμε για άλλη μια φορά προς τα μέσα προς τον αφαλό του κόσμου –τους εαυτούς μας– όπως ακριβώς η αυξανόμενη παγκόσμια ανασφάλεια απαιτεί όλη μας την προσοχή. Αλλά η σπατάλη ενέργειας σε οικιακές διαμάχες είναι ένα από τα διαχρονικά μας χαρακτηριστικά και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Τώρα που βιαζόμαστε σε μια μεγάλη εθνική περιπέτεια, πολύ λίγοι φαίνεται να έχουν επίγνωση της ανάγκης να μετατρέψουμε το πάθος μας, τη δυσπιστία μας για αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, την ακαμψία μας, μακριά από τις ατελείωτες αναζωπυρώσεις των προηγούμενων εσωτερικών συρράξεων και αντιμετώπιση των σημερινών απειλών.