Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας κάνει αυτά που κάνει, όπως το να απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από οποιεσδήποτε ψήφους στη Βουλή μέχρι τις εκλογές; Ίσως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λόγω του χαρακτήρα του και γιατί παραμένει με δέος για τους ένδοξους, «ανένδοτους αγώνες» του παρελθόντος που τον εμπνέουν. Ο Τσίπρας και άλλοι ομοϊδεάτες θέλουν να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως κληρονόμους μιας Αριστεράς που αναγκάστηκε να αγωνιστεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου οι ανώμαλες πολιτικές συνθήκες παρουσίαζαν προβλήματα αλλά παρείχαν ευκαιρίες για την αντιμετώπιση ανώτερων δυνάμεων.
Έχοντας κερδίσει τις επαναστατικές του «ρίγες» στα εφηβικά του χρόνια, σε ένα σταθερό και δημοκρατικό περιβάλλον, ο Τσίπρας παραμένει παγιδευμένος σε ρητορικές υπερβολές και ξεπερασμένες πρακτικές. Έχει γίνει καρικατούρα όσων θαύμαζε, ενώ δεν αντιμετωπίζει κανέναν από τους προσωπικούς κινδύνους που κατέστρεψαν πολλούς από τους προκατόχους του. Ο ίδιος και οι σύντροφοί του φαίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι οι αποχές, το μποϊκοτάρισμα των θεσμών, συχνά οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες για τους πρωταγωνιστές, για τους θεσμούς, για τη χώρα. Τα συντάγματα και οι κανόνες υπάρχουν για να μας βοηθήσουν να βρούμε το δρόμο μας σε δύσκολες συνθήκες. Όταν η μία πλευρά σκίζει τον χάρτη, όλα χάνονται.
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας παραμένει κολλημένος στη μαοϊκή νοοτροπία «υπάρχει μεγάλη αταξία… η κατάσταση είναι εξαιρετική». Υπάρχει λογική σε αυτή την τακτική, γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η αταξία, τόσο πιο σκληρά θα καταδικάσει ο Τσίπρας τη Νέα Δημοκρατία ως υπεύθυνη γι’ αυτήν. Επιπλέον, σαν να είμαστε ακόμα στο παρελθόν, ο ίδιος και οι σύντροφοί του πιστεύουν ότι η αταξία ωφελεί το κόμμα τους. Ίσως υπολογίζουν ότι οι παιδαριώδεις ενέργειες θα προσελκύσουν τους πρώτους ψηφοφόρους.
Είναι, φυσικά, ένα στοίχημα υψηλού κινδύνου για το κόμμα να επενδύσει σχεδόν αποκλειστικά στην κριτική της κυβέρνησης για το σκάνδαλο παρακολούθησης με την ελπίδα ότι οι νέες αποκαλύψεις και ο χειρισμός του θέματος από την κυβέρνηση θα δικαιολογήσουν αυτήν την τακτική. Αποκαλύπτει όμως έλλειψη πολιτικής, τονίζοντας το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα διαμαρτυρίας που βρέθηκε στην εξουσία σε μια περίοδο μεγάλης αστάθειας, λόγω λαθών άλλων και του δικού του οπορτουνισμού.
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε και γιατί ασκούμε τόση κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν μονόπλευρα. Ίσως οφείλεται στο ότι, ακόμη και όταν ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για τη δημοκρατία, ο Τσίπρας υπονομεύει τους κανόνες της. Ίσως γιατί ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η χώρα θα αποκτήσει μια αντιπολίτευση που έχει σοβαρή στρατηγική και προτάσεις, με κατανόηση του κόσμου που ζούμε.