Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα εκπληκτικό πολιτικό εργαλείο, αλλά είναι και μια επικίνδυνη παγίδα. Είναι ένα εργαλείο γιατί –όπως έδειξε η τελευταία επιτυχημένη εκλογική μάχη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη– επιτρέπει στους πολιτικούς να προσεγγίσουν νέους και άλλους ψηφοφόρους που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την πολιτική. Μπορεί επίσης να είναι ένα καταστροφικό εργαλείο στα χέρια λαϊκιστών ή εξτρεμιστών, όπως έχουμε δει σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα πιο πρόσφατα.

Η παγίδα, από την πλευρά της, έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο εκστρατείας, η αντίδραση σε όσα λέγονται σε αυτά χωρίς σκέψη δεν ενδείκνυται όταν πρόκειται για διακυβέρνηση. Καθημερινά διαβάζουμε αναρτήσεις ότι ο Υπουργός Χ ενδιαφερόταν προσωπικά για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα ή ότι ο Υπουργός Υ απάντησε στις διαμαρτυρίες των πολιτών για αυτό ή εκείνο. Με την πρώτη ματιά, φαίνεται θετικό, σχεδόν συγκινητικό, ότι οι πολίτες μπορούν να εκφράσουν τα αιτήματά τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και οι πολιτικοί θα το προσέξουν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοια κανάλια μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση προβλημάτων που δεν θα έφταναν ποτέ στο γραφείο του υπουργού ή του πρωθυπουργού.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, υπάρχει κάτι πολύ πρωτόγονο σε αυτό το στυλ πολιτικής, γιατί τα προβλήματα της χώρας απαιτούν ουσιαστικές αλλαγές, οργάνωση και επαγγελματισμό. Ένα tweet δεν μπορεί πραγματικά να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα. Μπορεί να κάνει έναν πολίτη να νιώσει καλύτερα ή να λύσει ένα ζήτημα για λίγους ανθρώπους, για να μην αναφέρουμε την ενίσχυση της δημοτικότητας ενός πολιτικού. Μερικές φορές μπορεί ακόμη και να σπάσει ένα αδιέξοδο. Προφανώς, είναι σημαντικό οι πολιτικοί να είναι συντονισμένοι με αυτά που λέει η κοινωνία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά το να επιτρέπετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να διαμορφώνουν την ατζέντα σας είναι μια εύκολη παγίδα για να μπείτε όταν σέρνεστε από τη μια κρίση στην άλλη, αντιδρώντας ή αντιδρώντας υπερβολικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σίγουρα είναι σημαντικό για όλους τους πολίτες να αισθάνονται ότι οι πολιτικοί έχουν επίγνωση των ανησυχιών τους. Αλλά είναι πραγματικά το ίδιο με την προσφορά λύσης; Όχι. Η χώρα πρέπει να φτάσει σε ένα σημείο όπου το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με μια ανάρτηση ή ένα τηλεφώνημα, αλλά με μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή όλων. Φυσικά, τι χρησιμότητα θα είχαν οι πολιτικοί αν όλα λειτουργούσαν χωρίς αυτούς; Προφανώς, ορισμένοι έχουν μερίδιο σε ένα κράτος που λειτουργεί τόσο καλά και σε αδύναμη νομοθεσία, γιατί αυτό είναι που τους επιτρέπει να παρέμβουν και να σώσουν τη μέρα.