Με την εικόνα να είναι κυρίαρχη, όλα είναι ορατά αρκεί να παραμένουν στο προσκήνιο. Στη συνέχεια αποσύρεται, για να πάρουν τη θέση του άλλα πράγματα. Η Αθήνα έχει 129 γειτονιές, όπως είπε ο δήμαρχος της πριν από μήνες, ζητώντας τη συνδρομή του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για «συστηματική, προληπτική αστυνόμευση» σε υποβαθμισμένες περιοχές όπου «ανθίζει η εγκληματικότητα».
Το να είσαι μια μειονεκτική περιοχή συνδέεται κυρίως με την εγκληματικότητα ή περιλαμβάνει επίσης το αποχετευτικό σύστημα, τους ελάχιστους και κακοδιατηρημένους δημόσιους χώρους, τα κλειστά καταστήματα, τον αριθμό των κατοίκων που ανυπομονούν για τις κουζίνες της εκκλησίας;
Η αθηναϊκή συνοικία του Κολωνού ήταν «τυχερή». Η υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης ενός 12χρονου κοριτσιού και στη συνέχεια το σκάνδαλο με την υποτιθέμενη κακοποίηση και οικονομική κακοδιαχείριση στην παιδική φιλανθρωπική οργάνωση Κιβωτός του Κόσμου (Κιβωτού του Κόσμου) διατήρησαν το ενδιαφέρον του κοινού για σημαντικό διάστημα. Από το κεντρικό ρεπορτάζ της Πέμπτης στην Καθημερινή για τις αθέατες πλευρές του Κολωνού (σε ρεπορτάζ της Ιωάννας Φωτιάδη) αναγνωρίζουμε πολλά περισσότερα προβλήματα στην περιοχή, από αυτά που μπορεί να μην απασχολούν ποτέ τα ΜΜΕ ή το κράτος, όπως η ανεργία και ο αναλφαβητισμός.
Πριν από περίπου 10 χρόνια η δράση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή έφερε στην επιφάνεια περιοχές όπως η πλατεία Βικτωρίας και ο Άγιος Παντελεήμονας. Ποια είναι η πραγματικότητα σε αυτές τις περιοχές σήμερα; Η πώληση απομιμήσεων και η εγκληματικότητα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας στον κεντρικό δρόμο της Πατησίων, που εκτείνεται από την πλατεία Ομονοίας έως τα Άνω Πατήσια. Για να μην αναφέρουμε το διαχρονικό πρόβλημα γύρω από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Κάθε τόσο, δίπλα στα ακμάζοντα Airbnb και στα –ελάχιστα εναπομείναντα– μακροχρόνια ενοίκια στο Κουκάκι ή στο Παγκράτι, δίπλα στις μαχητικές συζητήσεις για gentrification, ένας άλλος κόσμος, λίγο πιο μακριά, αγωνίζεται και παραπαίει. Προφανώς, ο Δήμος Αθηναίων δεν μπορεί και δεν είναι υπεύθυνος να επωμίζεται μόνος του την εφαρμογή της κοινωνικής πολιτικής.
Θα μπορούσε όμως να κάνει λίγο περισσότερο χώρο ανάμεσα στα έργα για τις όψεις των κτιρίων (βαψίματα και αναπαλαίωση πολυκατοικιών), την ανάπλαση του κέντρου και την (περιττή) πεζοδρόμηση των κεντρικών δρόμων και να βρει χρόνο να ασχοληθεί με τα «αόρατα». Θα μπορούσε να προωθήσει μια ατζέντα συνεργασιών με το κράτος –όχι μόνο για την αστυνόμευση– ώστε να μετατοπιστεί το ενδιαφέρον προς τους κατοίκους της περιοχής.
Όταν λέμε ότι η Αθήνα είναι γκρίζα, δεν εννοούμε μόνο τα κτίρια.