Το άρθρο 53 του Ελληνικού Συντάγματος ορίζει ξεκάθαρα ότι οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχόμενα έτη, η οποία αρχίζει από την ημέρα των γενικών εκλογών. Επίσης ορίζει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, με σκοπό την ανανέωση της λαϊκής εντολής, ενόψει αντιμετώπισης εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας. ”
Οι οδηγίες αυτές, δυστυχώς, εφαρμόζονται μόνο συνοπτικά, καθώς μόλις τρεις κυβερνητικές θητείες έληξαν όταν θα έπρεπε: η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1977-1981 και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ 1985-1989 και 2000-2004.
Κατά τα άλλα, οι πρωθυπουργοί έβρισκαν πάντα ένα «εθνικό ζήτημα εξαιρετικής σημασίας» (συνήθως η Κύπρος) για να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές. Θα μπορούσαμε πραγματικά να πούμε ότι έχουμε πάει τόσες φορές στις κάλπες για εθνικούς λόγους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν άλλοι τέτοιοι εθνικοί λόγοι που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Αυτή η αντισυνταγματική πρακτική έχει γίνει κανόνας. Δεν φαίνεται να μας ενοχλεί πλέον – γι’ αυτό το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε σε ένα εντελώς νέο επίπεδο αψήφισης του Συντάγματος. Ο αρχηγός της, Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα συμμετάσχει σε καμία ψηφοφορία στη Βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για όλες τις «παραβιάσεις της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου που διαπράχθηκαν» από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Έτσι, ενώ είχαμε βουλευτές που δεν μιλούσαν, τώρα έχουμε και βουλευτές που δεν ψηφίζουν.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι οι υποκλοπές τηλεφώνων πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων και, κυρίως, οι προσπάθειες συγκάλυψης του σκανδάλου είναι υψίστης σημασίας. Ωστόσο, δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «εθνικό». Υποθέτω ότι το Σύνταγμα υπάρχει μόνο για να φαίνεται όμορφο.
Από την άλλη, η φάρσα του Τσίπρα ως ένθερμου υπερασπιστή της δημοκρατίας δείχνει κάτι μεγαλύτερο: ότι όταν η ουσιαστικά αντισυνταγματική πρακτική της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών δεν προσβάλλει πλέον, κάποιος θα έρχεται πάντα και θα πηγαίνει καλύτερα. Έτσι, δυστυχώς, λειτουργεί η πολιτική και η ζωή, και έτσι η δημοκρατία αρχίζει σταδιακά να διολισθαίνει.
Ρωτώντας «Ποια είναι η μεγάλη υπόθεση;» είναι το πρώτο σκαλοπάτι κάτω από μια ολισθηρή πλαγιά. Δεν θα μπούμε στην αυτονόητη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να κεντρίσει τη Νέα Δημοκρατία επειδή οι συντηρητικοί απείχαν από την ψηφοφορία για τον νέο Ποινικό Κώδικα την τελευταία εβδομάδα πριν από την προκήρυξη των τελευταίων εκλογών. Είναι ξεχωριστό θέμα.
Αλλά ενώ βρισκόμαστε στο θέμα των εκλογών του 2019, θυμάται κανείς γιατί προκηρύχθηκαν πρόωρα; Ούτε η ήττα του κυβερνώντος κόμματος στις ευρωεκλογές του Μαΐου ούτε η επιμονή του Μητσοτάκη για πρόωρες εκλογές μπορούν να χαρακτηριστούν ως «εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας».
Ήταν απλώς μια ακόμη απόδειξη ότι η παραβίαση της πλήρους τετραετίας που προβλέπει το Σύνταγμα δεν επιχειρεί καν να επικαλεστεί πλέον το Κυπριακό.