Όλοι ανατριχιάζουμε με τις αποκαλύψεις γύρω από τη φιλανθρωπική οργάνωση για τα μειονεκτούντα παιδιά Κιβωτός του Κόσμου. Όχι μόνο για την υποτιθέμενη σεξουαλική παρενόχληση παιδιών, αλλά και για τις άλλες καταγγελίες που ήρθαν στο φως από τότε που ξέσπασε η υπόθεση.
Κάθε μεμονωμένο κυβερνητικό όργανο ή υπηρεσία που εμπλέκεται στην έρευνα αποκαλύπτει νέα «σκάνδαλα», όταν κανείς δεν είδε τίποτα κακό με τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης για περισσότερα από 20 χρόνια. Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων κάνει λόγο για στοιχεία πλούτου που δεν μπορούν να λογιστικοποιηθούν. η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από παράνομες δραστηριότητες βρήκε ανεξήγητα ποσά. και κάπου εμπλέκεται και η πανταχού παρούσα Εθνική Αρχή Διαφάνειας.
Η ξαφνική προθυμία όλων αυτών των αρχών να κάνουν τη δουλειά τους θα ήταν απλώς γέλιο αν δεν ήταν το γεγονός ότι είναι μια θλιβερή επανάληψη αυτού που βλέπουμε στις ειδήσεις κάθε φορά που μια παρόμοια μεγάλη ιστορία έρχεται στο προσκήνιο. Το πρώτο θέμα αφορά την ποσότητα και την ποιότητα των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε. Είναι ξεκάθαρα σημαντική είδηση εάν η σύζυγος του ιερέα που ίδρυσε και διηύθυνε τη φιλανθρωπική οργάνωση είχε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε μετρητά και χρυσούς κρατικούς κρατούμενους σε ένα τραπεζικό χρηματοκιβώτιο. Όχι τόσο το γεγονός ότι «θύμωσε και πάτησε το πόδι της» όταν το ζευγάρι άρχισε να ερευνάται, όπως τόσα πολλά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης σκέφτηκαν να μας ενημερώσουν επανειλημμένα.
Ο βομβαρδισμός του κοινού με ειδήσεις και «ειδήσεις» απλώς αφήνει τους θεατές με την αίσθηση ότι τα πάντα είναι σάπια μέχρι τον πυρήνα, χωρίς να μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποιο μέρος του συστήματος είναι κατεστραμμένο και ποιο μέρος απλώς διαφημίζεται. Στο τέλος, δεν είμαστε σοφότεροι για το τι πραγματικά συνέβη, όπως στην περίπτωση του 12χρονου κοριτσιού από την Αθήνα του Κολωνού που μαστροπεύτηκε από τον εργοδότη της μητέρας της και βιάστηκε από δεκάδες άνδρες – μια υπόθεση που φαίνεται να μην ενδιαφέρει πλέον κανέναν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι σημερινές αποκαλύψεις δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως επιτυχία για αυτούς που τις κάνουν, αλλά ως υπενθύμιση των προηγούμενων αποτυχιών τους. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις κρατικές αρχές και υπηρεσίες, αλλά και σε αρκετούς δωρητές που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τώρα αποσύρουν ή αναβάλλουν τις δωρεές τους, όχι μόνο στην Κιβωτό του Κόσμου, αλλά σε όλα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα για παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι χορηγοί εξακολουθούν να μην κάνουν τη δέουσα επιμέλειά τους για να μάθουν εάν η φιλανθρωπική οργάνωση που ενδιαφέρονται να υποστηρίξουν διαθέτει τις απαραίτητες διαρθρωτικές εγγυήσεις για να λειτουργεί με πλήρη διαφάνεια και υπευθυνότητα, όπως δεν έκαναν τα προηγούμενα χρόνια. Η φιλανθρωπία για να κάνει καλή εντύπωση από τα προηγούμενα χρόνια σημαίνει ότι τώρα συγκεντρώνουν όλες αυτές τις φιλανθρωπίες και πετούν το μωρό έξω με το νερό του μπάνιου.
Η περίπτωση της Κιβωτού, παρά την αίσθηση θλίψης και κατήφειας που δημιουργεί, είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξαναδούμε το σύστημα πρόνοιας σε όλες του τις πτυχές. Δεν αρκεί να βρίζεις και να καταγγέλλεις και μετά να απαιτείς όλα αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα να τεθούν υπό κρατικό έλεγχο. Δεν είναι αυτή η απάντηση. Όσοι από εμάς είμαστε μεγαλύτεροι θα θυμόμαστε ότι τα ορφανοτροφεία του παρελθόντος ή οι παλιότερες «παιδοπόλεις» που ίδρυσε η πρώην βασίλισσα Φρειδερίκη δεν ήταν καλύτερα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να μην βαρεθούμε ή να βαρεθούμε με αυτό το θέμα προτού καταλήξουμε σε κάποιες σοβαρές προτάσεις πολιτικής.