Σε μια εποχή που η Ελλάδα είναι βαθιά διχασμένη και οι πολιτικοί μας ηγέτες επιτίθενται σκληρά ο ένας στον άλλο σε καθημερινή βάση, η μεγαλοψυχία, η γενναιοδωρία και η ευγένεια του δύο φορές αργυρού Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών, άγγιξε το έθνος και για μια στιγμή δημιούργησε μια ενιαία συναισθηματική απάντηση που υπερέβαινε τις ιδεολογίες και τις πολιτικές δεσμεύσεις.

Ο Νικολαΐδης, πρώην πρωταθλητής του τάε κβο ντο, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, ως αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.

Το συγκινητικό σημείωμα που έγραψε και που δημοσιεύτηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμέσως μετά τον θάνατό του, όχι μόνο έκανε πολλούς να δακρύσουν, αλλά έστειλε και ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα που ελπίζουμε ότι θα ακουστεί πέρα ​​από τις γραμμές του κόμματος.

Ο πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, μίλησε στην κηδεία του Νικολαΐδη για την «αγάπη του τελευταίου για τη χώρα του, αγνή και βαθιά», που τον έκανε «ανένδοτο σε όσους χρησιμοποίησαν το όνομά της για να δημιουργήσουν διχασμό».

Ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα ήρθε από τον συντηρητικό πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή λέγοντας ότι ο Νικολαΐδης ήταν «πρωταθλητής της ζωής, σπουδαίος αθλητής, ευαίσθητος οικογενειάρχης, ευγενικός πολιτικός αντίπαλος». Αυτό το τελευταίο σημείο αξίζει να τονιστεί. «Ευγενικός πολιτικός αντίπαλος».

Μπροστά στην κοινωνική παρακμή που παρατηρούμε με πλήθος αποκρουστικών υποθέσεων, τα καταπραϋντικά λόγια του αείμνηστου πρωταθλητή ήρθαν ως το απαραίτητο αντίδοτο. Στην ασχήμια που γινόμαστε μάρτυρες πρόσφερε καλοσύνη και ελπίδα.

Στα τελευταία του λόγια τόνισε τα πράγματα που έχουν σημασία και πρέπει να μας ενώνουν. Με το συναισθηματικό του μήνυμα μας άγγιξε όλους και ελπίζουμε να μας συνέβαλε στο να έχουμε λίγη περισσότερη ευγένεια και λιγότερη εκδίκηση.

Σε μια εποχή που η ευγένεια λείπει απελπιστικά από τον πολιτικό λόγο της Ελλάδας, ο οποίος χαρακτηρίζεται από μια ανησυχητική δόση τοξικότητας, η απώλεια ενός Ολυμπιονίκη που μας έκανε περήφανους ως αθλητές, ήρθε να μας υπενθυμίσει, μεταξύ πολλών άλλων ισχυρών, τη σημασία της οικογένειας, και αυτός μπορεί να είναι πολιτικός αντίπαλος, αλλά δεν είναι εχθρός.

Έγραψε επίσης ότι «σε αυτή τη ζωή όπου είμαστε όλοι παροδικοί, έχει μεγαλύτερη σημασία τι σημάδι αφήνουμε πίσω, όχι πώς ή πότε φεύγουμε». Αυτό το αξιοσημείωτο σημείο ισχύει και για τους πολιτικούς.