Έλαβα πρόσφατα ένα δελτίο τύπου από το Υπουργείο Περιβάλλοντος που ενημέρωσε εμένα και άλλους διαπιστευμένους δημοσιογράφους για μια εκδήλωση της Συμμαχίας για τη Μείωση της Σπατάλης Τροφίμων που είχε πραγματοποιηθεί μια εβδομάδα νωρίτερα στο αμφιθέατρο του υπουργείου. Πέρασα το δελτίο τύπου και το πέταξα στα σκουπίδια.

Το Υπουργείο Περιβάλλοντος δεν είχε κρίνει σκόπιμο να μας ενημερώσει για το γεγονός πριν γίνει, οπότε ένιωσα ότι είχα κάθε δικαίωμα να αγνοήσω την ανακοίνωση, καθώς το υπουργείο δεν φαινόταν να μας ήθελε εξαρχής εκεί. Ναι, υπάρχει ένας κίνδυνος σε μια τέτοια στάση και αυτός είναι να παραβλέψετε αυτό που ήταν πράγματι ένα ενδιαφέρον γεγονός. Δεν ήταν, ωστόσο, παράβλεψη από επιλογή.

Αυτό το δελτίο τύπου είναι μόνο ένα παράδειγμα μεταξύ πολλών. Όπως πολλοί από τους ομολόγους του, το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας έχει υιοθετήσει τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια μια άτυπη τακτική που προέρχεται από την κεντρική κυβέρνηση (ή τουλάχιστον αυτό υπονοείται) να διοργανώνει όσο το δυνατόν λιγότερες συνεντεύξεις τύπου και να διατηρεί δημοσιογράφοι έξω από τον κύκλο.

Το συγκεκριμένο υπουργείο έχει γίνει και πιο εσωστρεφές, με την ηγεσία του να κάνει μόνο ανακοινώσεις στην τηλεόραση, σε εκδηλώσεις και συνέδρια (για τα οποία ακούμε συχνά εκ των υστέρων) και σε δελτία τύπου. Είναι, άλλωστε, η πιο ασφαλής επιλογή: Οι υπάλληλοι δεν δέχονται πιέσεις από αυτούς που μετά από χρόνια ρεπορτάζ για το υπουργείο, γνωρίζουν καλύτερα τη δουλειά του από αυτούς.

Θα ήταν άδικο να υποθέσουμε εάν ο περιορισμός της πρόσβασης σε πληροφορίες γενικότερα είναι κάτι που αποφασίστηκε από την παρούσα ηγεσία στο Υπουργείο Περιβάλλοντος ή από την παρούσα κυβέρνηση. Αλλά μια τέτοια περιφρόνηση για τη δημοσιογραφία δεν είναι κάτι που είναι εμφανές μόνο από το κοινό, όπως μας λένε συχνά, αλλά καλλιεργείται και από το κράτος σε αυτή τη χώρα. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι με δεδομένο το πώς οδεύουμε προς τις εκλογές, θα πραγματοποιηθεί κάποιου είδους συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση της κριτικής του υπουργείου.