Υπερβολική διαμάχη έχει προκαλέσει το 12,77 τοις εκατό που κέρδισαν τα τρία ακροδεξιά κόμματα – οι Σπαρτιάτες (Σπαρτιάτες), η Ελληνική Λύση και η Νίκη (Νίκη) – στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου. Όσοι φοβούνται είτε αγνοούν είτε προσποιούνται ότι αγνοούν τα ακόμη υψηλότερα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά στις προηγούμενες εκλογές, όπως το συγκλονιστικό ποσοστό που έλαβαν στις εκλογές του 2012 ή το 11 τοις εκατό στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Επιπλέον, επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια στην άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου ακροδεξιά κόμματα συμμετέχουν σε κυβερνητικούς συνασπισμούς σε πολλές χώρες ή είναι πιθανό να συγκυβερνήσουν στην Ισπανία.
Γιατί λοιπόν όλη αυτή η αναταραχή όταν στην Ελλάδα αυτό το 12,77% μοιράζεται σε τρία κόμματα, το καθένα με διαφορετικά πολιτικά χαρακτηριστικά, που καθιστά το να τα βάζεις όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι μια σημαντική πολιτική γκάφα; Είναι πραγματικά μια απειλή για τη δημοκρατία μας; Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα το ισχυριζόταν αυτό. Άλλωστε, το 2013, η ελληνική δημοκρατία επέδειξε την ικανότητά της να αμύνεται ενάντια σε εγκληματικές και παράνομες συμπεριφορές όταν χρειαζόταν.
Από την άλλη, η υπερσυντηρητική ρητορική δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με απλή κατακραυγή, πόσο μάλλον με διοικητικά μέτρα. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε ιδεολογικό επίπεδο στο πλαίσιο της μάχης των ιδεών, μέσω διαλόγου και επιχειρημάτων, για να πείσουμε τους άλλους για την ορθότητα των απόψεών μας ενώ αποδομούμε τις θέσεις των αντιπάλων μας. Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να κατανοηθούν αυτά τα σημεία;
Με όλα αυτά, μήπως ορισμένοι επικριτές, υπερβάλλοντας την ανύπαρκτη απειλή που θέτει η ακροδεξιά, επιδιώκουν να υπονομεύσουν τη σημαντική εκλογική επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας; Σίγουρα φαίνεται εύλογο. Ας δούμε το θέμα από άλλη οπτική γωνία. Αν ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ είχε κερδίσει τις εκλογές, όλοι αυτοί οι τρομοκράτες θα επικεντρώνονταν στην εκλογική απόδοση της ακροδεξιάς ή στη μεγάλη νίκη της ριζοσπαστικής αριστεράς;
Είναι φυσικό να εστιάσουμε στον νικητή των εκλογών και να αναλύσουμε πώς πέτυχαν τη νίκη, παρά στα οριακά κόμματα που συγκεντρώνουν περίπου το 4 τοις εκατό των ψήφων. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα κίνητρα όλων αυτών των δευτερευόντων κομμάτων, υπονομεύουν άθελά τους το κεντρικό αφήγημα των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών» κομμάτων της αντιπολίτευσης για την υποτιθέμενη «ακροδεξιά» ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας. Με απλά λόγια, η ακροδεξιά υπάρχει εκτός της Νέας Δημοκρατίας, μέσα σε αυτό το διακριτό 12,77 τοις εκατό που μοιράζονται τα τρία κόμματα.
Λοιπόν, τι μένει από όλο αυτό το θόρυβο; Απολύτως τίποτα. Αφήστε την πραγματική δράση να εκτυλιχθεί εντός της Βουλής.