Δύο πρόσφατα γεγονότα έφεραν στο σπίτι τους Έλληνες αξιωματούχους την οδυνηρή πραγματικότητα ότι ακόμη και οι καλά εδραιωμένες διμερείς σχέσεις μπορούν να αποσταθεροποιηθούν και ότι αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στην ασταθή Ανατολική Μεσόγειο.

Το πρώτο γεγονός ήταν η υπογραφή του τουρκο-λιβυκού μνημονίου που δίνει στην Τουρκία το δικαίωμα να εξερευνήσει πετρέλαιο και φυσικό αέριο στο λιβυκό έδαφος και κάτω από τη θάλασσα αυτής της χώρας. Η δεύτερη ήταν η επίσκεψη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του Ισραήλ και υπουργού Άμυνας Benny Gantz στην Τουρκία, ο οποίος είχε προηγουμένως ακυρώσει την επίσκεψή του στην Ελλάδα για «τεχνικούς λόγους και λόγους ασφαλείας».

Η Ελλάδα έχει χτίσει επίπονα συμμαχίες με άλλες μεσογειακές χώρες, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, και μακρύτερα, όπως με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με την κοινή παραδοχή ότι η Τουρκία ήταν παράγοντας περιφερειακής αστάθειας. Με την εικόνα της Τουρκίας να υφίσταται μια αργή αλλά σταθερή εξομάλυνση και αποκατάσταση, ακόμη και με σοβαρά ζητήματα να εκκρεμούν, η realpolitik αναλαμβάνει και οι δηλωμένες κοινές «αρχές» υποχωρούν στο παρασκήνιο.

Η Ελλάδα βλέπει τον μεγαλύτερο κίνδυνο να προέρχεται από τη Λιβύη, όπου η κυβέρνηση της Τρίπολης φαίνεται να δίνει λευκή επιταγή στην Τουρκία, με την τελευταία να αυξάνει το στρατιωτικό της αποτύπωμα στη δυτική Λιβύη, να βρίσκεται σε διαμάχη με το ανατολικό τμήμα της χώρας, και να αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερο την Τρίπολη ως προτεκτοράτο.

Η Ελλάδα γνωρίζει την πρόθεση της Λιβύης να υποβάλει χάρτες με την υφαλοκρηπίδα της στον ΟΗΕ βάσει της αμφισβητούμενης συμφωνίας του 2019 με την Τουρκία. Στη συνέχεια, είναι πιθανό η Λιβύη να ανακηρύξει υφαλοκρηπίδα στα δυτικά της Κρήτης, με βάση τον τουρκικό ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν μπορούν να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα. Σε αυτή την περίπτωση, το ράφι της Λιβύης θα εκτείνεται μέχρι το μέσον μεταξύ της αφρικανικής ακτής και της ελληνικής χερσονήσου της Πελοποννήσου.