Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου, δεν είναι χώρα υπό κατοχή, δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Όποιος μιλάει και συμπεριφέρεται σαν να ισχύει κάτι από τα παραπάνω είναι προφανώς κολλημένος στο παρελθόν και θέλει κάποιου είδους «ρεβάνς» για γεγονότα που συνέβησαν πολλές δεκαετίες πριν: ένα για τα Δεκεμβριανά του 1944, άλλο γιατί την περίοδο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 δεν ήταν η «αληθινή» αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Στοιχειωμένοι από το άγχος μιας ιστορικής «ρεβάνς», μπαίνουν σε ρόλους, συγκρίνοντας τους εαυτούς τους με μυθικούς πρωταγωνιστές. Το πιο σημαντικό είναι ότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει όριο στα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να πετύχουν τον στόχο τους, από τη σαφή στόχευση των ανθρώπων έως τη σωματική βία. Μια πολύ λεπτή γραμμή χωρίζει λίγους από αυτούς που πίστευαν για πολύ καιρό ότι ένα «ένοπλο κίνημα» ήταν η απάντηση στα προβλήματα της Ελλάδας. Η ρητορική και τα επιχειρήματα είναι ίδια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γεννήθηκε από οργή. Η οργή των πολιτών που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν για χρόνια. Στο δρόμο προς την εξουσία, τα πιο ανόμοια στοιχεία συγκεντρώθηκαν στο ταχύτατα κινούμενο καραβάνι του κόμματος. Δεν είχε μεγάλη σημασία γιατί ήταν ένα κίνημα διαμαρτυρίας, χωρίς όρια στον τρόπο έκφρασης του, χωρίς την ανάγκη να υποταχθεί σε κανέναν ρεαλισμό. Άλλωστε ήταν η εποχή της μεγάλης κοινωνικής κρίσης αλλά και της άνθησης των social media. Ας μην ξεχνάμε ότι οι βίαιοι άνεμοι του ακραίου λαϊκισμού κατά της διάσωσης εκείνης της εποχής δεν επηρέασαν μόνο την Αριστερά. Η χώρα είχε περάσει από φάσεις πολύ ακραίου λαϊκισμού στο παρελθόν αλλά εκείνη την περίοδο φτάσαμε σε νέο χαμηλό. Η ξεκάθαρη στόχευση, ο εκφοβισμός και η χρήση ανιστορικών όρων έγιναν η ρουτίνα μας.
Η ανάληψη της εξουσίας και το ακριβό –πολύ ακριβό– μάθημα που πήρε η διοίκηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε πολλούς από τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του καραβανιού κατά της διάσωσης σε απόγνωση και αργότερα στην αποχώρησή τους. Κάποιοι από αυτούς έμειναν είτε γιατί ο αρχηγός του κόμματος Αλέξης Τσίπρας αργεί πάντα να κόψει τους γόρδιο δεσμούς του είτε γιατί βοήθησαν το κόμμα να κερδίσει αντισυστημικές ψήφους. Αυτή είναι μια μόνιμη δικαιολογία, το επιχείρημα ότι «αλλά αν φύγουν θα χάσουμε όλες τις αντισυστημικές ψήφους». Δεν καταλαβαίνουν πώς αυτό τους παγιδεύει σε πολιτικά αδιέξοδα που αργότερα θα τους στοιχειώσουν όταν πρέπει να κυβερνήσουν. Δεν βλέπουν επίσης ότι φουντώνουν και ταΐζουν το αδυσώπητο θηρίο του λαϊκισμού που δεν έχει όρια και δαγκώνει με ιδιαίτερη ευκολία το χέρι που το τάιζε.
Είμαστε στο 2023. Η Ελλάδα προχωρά. Ο κόσμος προχωρά. Οι ιστορικές ρεβάνς δεν αφορούν τους ανθρώπους που θέλουν να επιβιώσουν και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο μια καλή κυβέρνηση, που θα ασκεί αμείλικτη κριτική και θα ελέγχει την κυβέρνηση, θα προσφέρει λύσεις στα μεγάλα άλυτα προβλήματα και θα έχει μια ομάδα που θα μπορεί να κυβερνά χωρίς πειραματισμούς και πολιτικούς ακροβατισμούς. Η μόνη ρεβάνς που πρέπει να κερδίσουμε, είναι ενάντια στα προβλήματα που μας στοιχειώνουν ως χώρα, όχι ενάντια στα φαντάσματα του παρελθόντος.