Το Κρεμλίνο έχει βάλει την Ελλάδα, μαζί με άλλες χώρες, στον μακρύ κατάλογο των μη φιλικών χωρών λόγω της ακλόνητης υποστήριξής του στην υπαρξιακή προσπάθεια της Ουκρανίας να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία.
Ωστόσο, μια ακόμη έρευνα – το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο – επιβεβαίωσε τις βαθιές ρίζες της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Αποκλίνοντας σημαντικά από αυτό που επικρατεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, λιγότερο από το 50% των Ελλήνων που απάντησαν στην έρευνα δήλωσαν ότι εγκρίνουν τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ουκρανία και τον λαό της.
Για να θέσουμε αυτό το ποσοστό σε προοπτική, το αντίστοιχο ποσοστό στη Σουηδία είναι 97% και στην Πορτογαλία 92%. Την ίδια ώρα, λιγότερο από το 50% των Ελλήνων συμφωνεί με τις κυρώσεις στη Ρωσία.
Η θετική εικόνα του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν εξακολουθεί να παραμένει στην ελληνική κοινωνία, η οποία, σε αντίθεση με άλλες χώρες, απολαμβάνει να κάνει τα προφανή πράγματα πιο σύνθετα, υποστηρίζοντας για παράδειγμα ότι «το ΝΑΤΟ προκάλεσε τη Ρωσία» ή ότι «ο Ζελένσκι προσπάθησε να δαγκώσει περισσότερα από μπορούσε να μασήσει» και τα παρόμοια. Τέτοιες κουβέντες υποστηρίζονται με σοβαρότητα στα καφενεία της γειτονιάς και μάλιστα επαναλαμβάνονται ως ανάλαφρες κουβέντες σε σοβαρά φόρουμ.
Σε μια ανάλυση που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Αύγουστο, είχαμε προειδοποιήσει για το ενδεχόμενο η απότομη πτώση στα ποσοστά αποδοχής της Ρωσίας και του Πούτιν στην Ελλάδα να αποδειχθεί ευκαιριακή και προσωρινή. Εξάλλου, ακόμη και στην αρχή του πολέμου, σχεδόν το 30% των Ελλήνων «ενέκρινε» την επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία – καθιστώντας την το τρίτο υψηλότερο ποσοστό διεθνώς μετά τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη.
Μιλήσαμε επίσης για τον επίμονο θαυμασμό στην Ελλάδα για έναν «ισχυρό ηγέτη» που ξέρει «πώς παίζεται το παιχνίδι» και μπορεί να «βρίσκει λύσεις» – ένας θαυμασμός που είναι αποτέλεσμα μιας μάλλον σπασμωδικής αντίδρασης στις αδυναμίες και τις αποτυχίες. της φιλελεύθερης δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια.
Αν πάρουμε τα ευρήματα των διαθέσιμων ερευνών στην ονομαστική τους αξία, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι για τους μισούς Έλληνες δεν αρκεί μια χώρα να εισβάλλει σε μια άλλη χώρα, ισοπεδώνοντας τις υποδομές της και σκοτώνοντας τους ανθρώπους της, προκαλώντας, μεταξύ άλλων, μια διεθνής οικονομική κρίση με αντίκτυπο στους –άμεσους ή έμμεσους– υποστηρικτές του πολέμου.
Ίσως ο Πούτιν θα πρέπει να επανεξετάσει τη σκληρή διπλωματική του στάση απέναντι στην Ελλάδα. Όσο πιο βαθιά σκάβει κανείς, μπορεί να διαπιστώσει ότι η ξεκάθαρη θέση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας επικράτειας, ενάντια στις ορέξεις ενός ρεβιζιονιστικού κράτους, δεν εκφράζει την πλειοψηφία της χώρας σε σχέση με αυταρχικούς ηγέτες.