Υπάρχουν πάρα πολλά άλυτα προβλήματα και ασθένειες για να υπολογίσουμε πίσω από την τραγωδία στα Τέμπη, μεταξύ των οποίων η κύρια είναι η ανεπάρκεια και η ανισότητα του πολιτικού συστήματος. Ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ) εξελίχθηκε σε μια τεράστια μαύρη τρύπα σπατάλης και κακοδιαχείρισης υπό την επιμέλεια των πολιτικών και πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα επί πολλά χρόνια, που διόρισαν τους συντρόφους τους χωρίς ταλαιπωρία, ξόδεψαν σαν να μην υπήρχε αύριο και ποιος ξέρει τι άλλο. Ο ΟΣΕ είναι ένας από τους πολλούς λόγους, μάλιστα, που χρεοκόπησε η Ελλάδα. Στη συνέχεια ήρθε η τρόικα των διεθνών πιστωτών και αποφάσισε ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τον πραγματικά εκσυγχρονισμό της εταιρείας και έτσι επέβαλαν περικοπές στο προσωπικό και στους μισθούς. Περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Και μετά ήρθαν οι Βρυξέλλες, οι οποίες αποφάσισαν να χωρίσουν την ελληνική σιδηροδρομική υπηρεσία σε διαφορετικά κομμάτια, έτσι ένα σύστημα που είχε ήδη σπάσει έγινε ακόμη πιο περίπλοκο με αλληλοεπικαλυπτόμενες δικαιοδοσίες. Η ιδιωτικοποίηση δεν ήταν αυτό που αναμενόταν επειδή η εταιρεία που αποφάσισε να επενδύσει στην εταιρεία διαχείρισης σιδηροδρομικών μεταφορών, η TrainOSE, αντιμετώπισε την Ελλάδα σαν υπανάπτυκτη χώρα σε μια πυροσβεστική πώληση. Μας πλημμύρισε με δελτία τύπου για το υψηλής ταχύτητας Silver Arrow, το οποίο δεν έφτασε ποτέ τις διαφημιζόμενες ταχύτητες (ίσως αυτό ήταν για το καλύτερο) και βασικά λειτουργούσε κάτω από τα επαγγελματικά πρότυπα.
Όμως, όπως κάθε τέτοια καταστροφή στην Ελλάδα, έτσι και αυτή έχει όλα τα χαρακτηριστικά της διαφθοράς και του οπορτουνισμού. Οι διαγωνισμοί ακυρώνονται ή μπαίνουν στον πάγο, οι κοινοπραξίες διαλύονται σκόπιμα και, στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν ξέρει πού πάνε τα χρήματα του ελληνικού λαού. Υπάρχει, φυσικά, και το θέμα του ανεπαρκούς δικαστικού συστήματος της χώρας, που σημαίνει ότι οι συμβάσεις και οι διαφορές μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να εκκαθαριστούν από τα δικαστήρια. Δεν έχει σημασία ο προγραμματισμός, εάν χρειάζεται να περιμένετε χρόνια για μια απόφαση από το Συμβούλιο της Επικρατείας ή το Ελεγκτικό Συμβούλιο.
Μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτό το περιστατικό δείχνει και όλα τα άλλα κλασικά συμπτώματα του άρρωστου ελληνικού κράτους: απουσία αξιοκρατίας και κριτικής απόδοσης, συνδικαλιστές που σπεύδουν να κατηγορήσουν αλλά στέκονται εμπόδιο στις προσπάθειες ενστάλαξης προτύπων, μερικές χάρες εδώ και εκεί, και ο διορισμός λάθος ανθρώπων για σημαντικές δουλειές. Έχει ακόμη και τη συστηματική κλοπή καλωδίων και τμημάτων σιδηροδρομικών γραμμών που μένει ατιμώρητη. Είναι όλα εκεί.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πού πάμε από εδώ; Πώς μπορούμε να ξεμπερδέψουμε αυτούς τους κόμπους που κρατούν τη χώρα πίσω σε τόσους πολλούς τομείς; Πώς διασφαλίζουμε ότι κάποιο μέρος του ελληνικού κράτους δεν θα καταρρεύσει όταν το χρειαζόμαστε περισσότερο ή δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί μια τέτοια τραγωδία; Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή είμαστε γυμνοί και απροστάτευτοι, και όχι μόνο όσον αφορά τα τρένα μας. Ούτε η ανασυγκρότηση του κράτους, ούτε η τρόικα, ούτε μια κυβέρνηση προσανατολισμένη στους στόχους κατάφερε να κόψει αυτούς τους γόρδιους δεσμούς που μας δένουν… και μερικές φορές σκοτώνουν.