Είναι προφανής η πρόθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να αποτρέψουν τον κατάδικο νεοναζί Ηλία Κασιδιάρη από το να κάνει νέα θητεία στη Βουλή με το νέο του κόμμα. Δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει, ωστόσο, γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι τέτοιες προσπάθειες σπάνια έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα και αυτές που αποκλείονται μπορούν απλώς να παρακάμψουν το σύστημα σχηματίζοντας ένα νέο κόμμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ενωμένη Δημοκρατική Αριστερά, η οποία ιδρύθηκε το 1951 κυρίως από μέλη του παράνομου ΚΚΕ (ΚΚΕ) και υποστηριζόταν από αυτό. Επτά χρόνια μετά τη σύστασή του, έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας στις εκλογές του 1958 χάρη σε μια πολιτική ευρειών συμμαχιών. Επομένως, η απαγόρευση του ΚΚΕ δεν λειτούργησε γιατί οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τρόπο να εκφράσουν τις πολιτικές τους τάσεις. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.

Κατανοώ τη λαχτάρα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για απόλυτη πλειοψηφία, αλλά είναι λάθος να προσπαθείς να την εξασφαλίσεις αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού την τελευταία στιγμή. Γιατί η απαγόρευση του κόμματος του Κασιδιάρη είναι σε υπηρεσία αυτής της προσπάθειας. Αν ήταν αποτέλεσμα πολιτικών ευαισθησιών, η σχετική τροπολογία θα είχε κατατεθεί στη Βουλή αμέσως μόλις ανακοινωθεί το κόμμα και όχι μόλις δύο μήνες πριν από τις εκλογές και ειδικά όταν φαίνεται ότι μπορεί να συγκεντρώσει ακόμη και αρκετές ψήφους για να εξασφαλίσει μια θέση στη Βουλή.

Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και λιγότερο αμφισβητήσιμο από θεσμική άποψη εάν η κυβέρνηση απλώς ανέβαζε το επίπεδο εισόδου από το 3% στο 4%. Δεδομένου ότι είναι ήδη διατεθειμένη να «απατήσει» – παρά τις συνέπειες στο φιλελεύθερο προφίλ της – θα πρέπει να το κάνει σωστά. Και αν οι στόχοι δικαιολογούν τα μέσα, θα συνιστούσα επίσης να αλλάξει ξανά τον εκλογικό νόμο και να επαναφέρει το μπόνους των 50 εδρών στον δεύτερο γύρο με ενισχυμένη πλειοψηφία.

Εν ολίγοις, μια θεσμική παρέμβαση τόσο σύντομα πριν από τις εκλογές δεν συνιστάται. Η ευθύνη βαρύνει πλέον τους πολίτες.