Ο πρίγκιπας Χάρι, ο δούκας του Σάσεξ και ο άνθρωπος για το Μοντεσίτο, δεν είναι κάποιος που μαθαίνει βιβλία, θυμίζει στους αναγνώστες τα νέα του απομνημονεύματα, «Ανταλλακτικά». Και όμως οι σελίδες του είναι γεμάτες με λογοτεχνικές αναφορές, από τον John Steinbeck («Το κράτησε σφιχτά», γράφει ο πρίγκιπας με θαυμασμό για το «Of Mice and Men»). στον William Faulkner, του οποίου η φράση από το «Ρέκβιεμ για μια καλόγρια» για το παρελθόν που δεν ήταν ποτέ νεκρό, ούτε καν παρελθόν, ανακαλύπτει στο BrainyQuote.com. στον William Wordsworth και σε άλλους ποιητές. Ωστόσο, ο «Άμλετ» του Σαίξπηρ έφτασε λίγο πολύ κοντά στο σπίτι. «Μοναχικός πρίγκιπας, εμμονή με τον νεκρό γονέα, παρακολουθεί τον γονέα να ερωτεύεται τον σφετεριστή του νεκρού γονέα…;» Γράφει ο Χάρι. “Οχι ευχαριστώ.”

Προτιμά να βυθίζεται σε τηλεοπτικές κωμωδίες όπως το «Family Guy», όπου θαυμάζει τον Stewie, το αγχωδώς ώριμο μωρό, και το «Friends», όπου ταυτίζεται με τον βασανισμένο Chandler Bing. Διαβάζοντας το “Spare”, όμως, κάποιος θέλει να του αρπάξει το τηλεχειριστήριο από τα χέρια και να πιέσει μέσα τους ένα αντίγραφο του “Catch-22” του Joseph Heller – όχι λόγω των στρατιωτικών προσπαθειών του Χάρι (σε ​​αντίθεση με τον Yossarian, φαίνεται να ένιωθε λογικός μόνο στην ενεργό μάχη) αλλά λόγω του φαινομενικά αναπόφευκτου παράδοξου της κατάστασής του.

Στην πλήρη παραίτηση του πρίγκιπα από τη φήμη και τα δικαιώματα, με όλες τις τιμωρητικές παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής, έγινε μόνο πιο διάσημος, αν όχι πιο βασιλικός, ανταλλάσσοντας την εγγύτητά του με τον θρόνο για τη Νο 1 θέση σε μαξιλαρισμένες καρέκλες απέναντι από την Oprah Winfrey και Άντερσον Κούπερ. Με το «Harry & Meghan», τη θολή σειρά του Netflix να προηγείται αυτού του βιβλίου, αυτός και η Δούκισσα τώρα μπορεί κάλλιστα να είναι υπερβολικά εκτεθειμένοι. (Ίσως αυτό είναι μέρος του μεγάλου σχεδίου, να διώξουμε τα ερωτηματικά μυαλά βαρώντας τα σε κομμάτια;)

Το ενδιαφέρον μου για την αγγλική βασιλική οικογένεια τείνει να μειώνεται μετά την εποχή των προηγούμενων αποποιητών όπως ο Έντουαρντ και ο Γουόλις και η δυναμικά δυσλειτουργική πριγκίπισσα Μάργκαρετ, η οποία «θα μπορούσε να σκοτώσει ένα φυτό εσωτερικού χώρου με ένα σκοτάδι», γράφει ο Χάρι. Δεν ήταν κοντά? Η Μάργκαρετ του έδωσε κάποτε ένα φτηνό στυλό τυλιγμένο με ένα λαστιχένιο ψάρι για τα Χριστούγεννα. Καταβρόχθισα τα πρώτα επεισόδια του «The Crown», αλλά η σεζόν 5, με επίκεντρο τα συζυγικά προβλήματα του τότε Πρίγκιπα Κάρολου και της πριγκίπισσας Νταϊάνα, με άφησε να χασμουριέμαι.

Παρόλα αυτά, περίμενα να απολαύσω το “Spare”, δεδομένου ότι γράφτηκε με τη βοήθεια του ταλαντούχου συγγραφέα JR Moehringer, του οποίου τα απομνημονεύματα, “The Tender Bar”, λάτρεψα πριν καν ρίξει μια λάμψη στο μάτι του Ben Affleck, και ο οποίος βοήθησε την αυτοβιογραφία του αστέρα του τένις Andre Agassi, «Open», να ξεπεράσει τα αποδυτήρια. Και το έκανα – εν μέρει.

“Spare” – ο τίτλος του τόσο μινιμαλιστικός όσο και του Agassi. Το εξώφυλλό του είναι ένα παρόμοιο ολομετωπιαίο βλέμμα – είναι ένα πράγμα από πολλά κομμάτια, κομμάτια και μπαλώματα, πικρόχολα (ιδιαίτερα στον μεγαλύτερο αδερφό του Χάρι, τον Γουίλιαμ, τον «κληρονόμο» του «εφεδρικού» του, τον οποίο αποκαλεί «Γουίλι») και διαρκής υπαρξιακή κρίση. Η βασική δομή τριών πράξεων της παιδικής ηλικίας, η στρατιωτική θητεία και η γαμήλια ευδαιμονία υποδιαιρείται όπως μια παρτίδα Καλιφόρνιας σε μικρότερα επεισόδια και παραγράφους, πολλές από τις οποίες έχουν μόνο μία πρόταση.

Η ξεκάθαρα αγγλική φωνή του Χάρι (δεν του αρέσουν τα κιλτ, για παράδειγμα, λόγω «αυτού του ανησυχητικού μαχαιριού στην κάλτσα σου και του αεράκι σου») κατά καιρούς μάχεται περίεργα με το staccato patois ενός σκληροτράχηλου ιδιωτικού ματιού που κάνει φωνή -πάνω σε φιλμ νουάρ. Περιγράφοντας το «Gan-Gan» του στο Balmoral: «Φορούσε μπλε, θυμάμαι, όλο μπλε… Το μπλε ήταν το αγαπημένο της χρώμα». Στη συνέχεια, σαν όπλο, η βασίλισσα μητέρα παραγγέλνει ένα μαρτίνι.

Αν υπάρχει ένας φόνος που προσπαθεί να εξιχνιάσει ο Χάρι, είναι φυσικά αυτός της μητέρας του, της Νταϊάνα, της οποίας ο θάνατος στη σήραγγα Pont d’Alma το 1997, υπό τον κυνηγητό από παπαράτσι, είναι η καθοριστική τραγωδία της ζωής του και, επομένως, αυτής. Βιβλίο. Στον μικρότερο γιο της, μόλις 12 ετών τότε, ο κρότος των καμερών που χειρίζονταν οι παππούδες, όπως τους αποκαλεί χλευαστικά, έμοιαζε «σαν όπλιση όπλου ή σαν μια λεπίδα που ανοίγει με εγκοπή». (Από την εμφάνιση του “Harry & Meghan”, το οποίο έχει πολλές εγκεκριμένες λήψεις από την ερωτοτροπία και τα νήπια του ζευγαριού, αντεπιτίθεται με το χέρι με το δικό του iPhone.) Η Νταϊάνα υπερασπίστηκε τον εαυτό της ενάντια στη συνεχή επίθεση των φωτογράφων χτυπώντας μπαλόνια με νερό και , πιο απαίσιο, κρύβοντας στα πορτ-μπαγκάζ των αυτοκινήτων απόδρασης, ένα κόλπο που τελικά έπιασε ο Χάρι. «Ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε ένα φέρετρο», γράφει. «Δεν με ένοιαζε.»

Βυθισμένος σε μια «κόκκινη ομίχλη» θλίψης και θυμού, ο πρίγκιπας αυτοθεραπεύεται στην αρχή με καραμέλα και στη συνέχεια, όπως αναφέρουν τα μισητά ταμπλόιντ με διάφορους βαθμούς ακρίβειας, αλκοόλ, ζιζάνιο, κοκαΐνη, μανιτάρια και αγιαχουάσκα. (Πιο ήπια, δοκιμάζει συμπληρώματα μαγνησίου και δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιος πρέπει να ξέρει ότι αυτό χαλάρωσε τα έντερά του στο γάμο ενός φίλου του.)

Μαζί με την ανάπτυξη του Χάρι στο Αφγανιστάν –όπου, παρατηρεί, «δεν μπορείς να σκοτώσεις ανθρώπους αν τους θεωρείς ανθρώπους»– δραπετεύει επανειλημμένα στην Αφρική, της οποίας τα λιοντάρια και οι τίγρεις φαίνονται λιγότερο απειλητικά από τα δημοσιογραφικά αρπακτικά στο σπίτι. Σε μια από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές του βιβλίου, γράφει ότι ο Γουίλι, που τον αποκαλεί Χάρολντ, αν και το όνομά του είναι Χένρι, πατά το πόδι του για να επιλέξει την ήπειρο ως αιτία. «Η Αφρική ήταν το πράγμα του», εξηγεί ο Χάρι, μιμούμενος τον εξευτελιστικό τόνο του αδελφού του. «Σας αφήνω να έχετε βετεράνους, γιατί δεν μπορείτε να με αφήσετε να έχω αφρικανικούς ελέφαντες και ρινόκερους;»

Κατιτικά, σημειώνει την «ανησυχητική φαλάκρα του Γουίλι, πιο προχωρημένη από τη δική μου», ενώ κρίνει την Πριγκίπισσα της Ουαλίας που αργούσε να μοιραστεί το lip gloss της. Με ειλικρίνεια, δείχνει τον Charles να κάνει headstands με το μποξεράκι του και την παρωδία της οικογένειάς του για μια ετήσια ανασκόπηση απόδοσης: την Εγκύκλιο του Δικαστηρίου.

Όπως και ο συγγραφέας του, το “Spare” είναι παντού στον χάρτη – συναισθηματικά αλλά και σωματικά. Δεν το κρατάει, με άλλα λόγια, σφιχτά. Ο Χάρι είναι ειλικρινής και αστείος όταν το πέος του κρυώνει μετά από ένα ταξίδι στον Βόρειο Πόλο – «ο Νότιος Πόλος μου ήταν στο φριτς» – αφήνοντάς τον «ευνούχο» λίγο πριν ο Γουίλιαμ παντρευτεί την Κέιτ Μίντλετον. Σε ένα περίεργο επίτευγμα προβολής, δίνει στον γαμπρό ένα στρινγκ από ερμίνα στη ρεσεψιόν και, στη συνέχεια, εφαρμόζει στις δικές του περιοχές την κρέμα Elizabeth Arden που χρησιμοποιούσε η μητέρα του ως lip gloss – «το «παράξενο» δεν κάνει πραγματικά το αίσθημα δίκαιο». – και ανησυχεί ότι «το μωρό μου θα ήταν παντού στα πρωτοσέλιδα» πριν βρει έναν διακριτικό δερματολόγο.

Η θεραπεία, στην οποία ισχυρίζεται ότι ο Γουίλιαμ αρνείται να συμμετάσχει, και μια μυρωδιά του First από τους Van Cleef & Arpels, βοηθούν τον Χάρι να μάθει να κλαίει, ξεκλειδώνοντας μια ροή απωθημένων αναμνήσεων της Νταϊάνα, και τότε μπορεί να κλάψει και η πιο σκληραγωγημένη αναγνώστρια. Το άρωμα του ίδιου του Τσαρλς, το Dior’s Eau Sauvage και ο γάμος του με την Καμίλα αφήνουν τον Χάρι σχετικά κρύο.

Κι όμως, όταν ο πατέρας του συμβουλεύει για την αδυσώπητη και συχνά ρατσιστική κάλυψη του Τύπου για την ένωση του Χάρι στη Μέγκαν – «Μην το διαβάζεις, αγαπητέ αγόρι» – είναι δύσκολο να μην συμφωνήσεις. Ο πρίγκιπας ισχυρίζεται ότι έχει μια κηλίδα μνήμη – “έναν αμυντικό μηχανισμό, πιθανότατα” – αλλά δεν φαίνεται να έχει ξεχάσει ούτε μια γραμμή που τυπώθηκε ποτέ για αυτόν και τη σύζυγό του, και το τελευταίο τμήμα της αφήγησης του εκφυλίζεται σε κουραστικό μπρος-πίσω για το ποιος διαρρέει τι και γιατί. Ίσως λίγο περισσότερο Faulkner και λιγότερο Fleet Street θα ήταν χρήσιμο εδώ;

Ακόμα πικραμένος για την αείμνηστη συγγραφέα Hilary Mantel, που δεν κατονομάζεται εδώ, συγκρίνοντας τη βασιλική οικογένεια με πάντα – «μοναδικά βάρβαρα» και απανθρωπιστικά, γράφει, ενώ παραδέχεται ότι «ζούσαμε σε ζωολογικό κήπο» – ο Χάρι στη συνέχεια γυρίζει δεξιά και φωνάζει τρεις αυλικούς: Η Μέλισσα, η Μύγα και η Σφήκα. Φαίνεται και οι δύο τρελοί από το «βουητό», όπως θα το αποκαλούσε η ανεξάντλητη χρονικογράφος της βασιλικής οικογένειας Τίνα Μπράουν, και συνταγματικά ανίκανος να σταματήσει να το διατυμπανίζει.

Σημειώσεις δημοσίευσης:

‘Εφεδρικός’

Από τον πρίγκιπα Χάρι

407 σελίδες. Εικονογραφημένο. Random House. $36.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στους New York Times.