Μέσα στη δίνη των αποκαλύψεων και των κατηγοριών, δεν μπορούμε να διακρίνουμε πόση ευθύνη πέφτει στον πατέρα Αντώνη, τον ιδρυτή και την καρδιά του καταφυγίου της Κιβωτού του Κόσμου για τα μειονεκτούντα παιδιά.
Ίσως η δικαστική έρευνα να ρίξει φως σε αυτό. Μέχρι τότε, όμως, τα θηρία της δημόσιας οργής και αγανάκτησης θα έχουν εξαρθρώσει τον (σε αναστολή) ιερέα, τους γύρω του και την οργάνωση που ίδρυσε και ανέπτυξε τα τελευταία 15 χρόνια.
Πολλοί είναι ευχαριστημένοι. Κυρίως εκείνοι που ζήλεψαν τον θαυμασμό που πλημμύρισε ο λαός και το κράτος στον (αρχικά) νεαρό ιερέα που αφιέρωσε τη ζωή του για να βοηθήσει άτυχα παιδιά και τις οικογένειές τους – Έλληνες και μετανάστες.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, ωστόσο, εξακολουθούν να ελπίζουν ότι οι κατηγορίες δεν είναι αληθινές, καθώς ο πατέρας Άντονι ήταν η διασημότητα που χρειαζόμαστε – κάποιος που προβάλλει καλοσύνη και αγάπη.
Η συνεχής απογοήτευση μας έχει κάνει και κυνικούς και ευάλωτους στην ελπίδα ότι «αυτή τη φορά» κάποιος που φαίνεται να ξεπερνά τον κύκλο της ραγδαίας ανόδου και μετά να πέφτει σε σκάνδαλο θα αποδειχθεί άξιος και ανθεκτικός.
Είτε κριθεί ένοχος είτε όχι, οι πολλές αποκαλύψεις δείχνουν ότι (στην καλύτερη περίπτωση) ο πατέρας Άντονι υπέκυψε στον πειρασμό να αναπτύξει μια οργάνωση που είτε διαχειρίστηκε πολύ άσχημα είτε έχασε τον έλεγχο.
Με τις πολλές τιμές που του έγιναν, με τον αριθμό των παιδιών που πέρασαν από την Κιβωτό να αυξάνονται, με τα μεγάλα ποσά δωρεών και επιχορηγήσεων, ήταν βέβαιο ότι ο πατέρας Αντώνιος θα αντιμετώπιζε κάθε είδους πειρασμό. Άλλωστε, ο συνονόματός του, ο Μέγας Αντώνιος, χαιρετίζεται γιατί άντεξε στους πειρασμούς της σάρκας και του πλούτου.
Αν οι «δαίμονες» που επιτέθηκαν στον άγιο δεν ήταν τόσο ισχυροί, ο θρίαμβος του ασκητή και ιδρυτή του μοναχισμού δεν θα ήταν τόσο σημαντικός.
Κι όμως, οι πειρασμοί του Αντώνη του Κολωνού είναι μεγαλύτεροι. Δεν είναι φαντασιώσεις σε μια σπηλιά στην αιγυπτιακή έρημο, αλλά τα καθημερινά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που αδυνατεί να θέσει όρια, να δημιουργήσει πλαίσια και συμπεριφορές εγκαίρως για να αποτρέψει το κακό να ξεσπάσει.
Μια κοινωνία που υποκύπτει στον πειρασμό να εξυψώσει τους ανθρώπους σε θεϊκό ανάστημα και στη συνέχεια, με μεγαλύτερη ταχύτητα, να τους συντρίψει. Πριν στραφεί στον επόμενο ήρωα, η επόμενη απογοήτευση.