Τον ανέφεραν ως «Κουλής» (υποτιμητικό υποκοριστικό για τους άνδρες που ονομάζονταν Κυριάκος στα ελληνικά). Σίγουρα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο αείμνηστος Παπανδρέου ονομαζόταν συνήθως «Ανδρέας» και ο Τσίπρας ως «Αλέξης». Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς λάθος με αυτήν την πρακτική, αλλά υπάρχει μια κρίσιμη διάκριση: ο «Ανδρέας» και ο «Αλέξης» μετέφεραν μια αίσθηση οικειότητας, σαν να ήταν αυτά τα πολιτικά πρόσωπα «ένας από εμάς» ή «οι άνθρωποι μας». Ωστόσο, ο «Κουλής» έφερε έναν τόνο συγκατάβασης: είναι καλός τύπος, φιλομαθής και εργατικός – αλλά «Κουλής» παρόλα αυτά.
Λίγοι πίστευαν ότι όταν έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας θα κέρδιζε. Ωστόσο, αψήφησε τον σκεπτικισμό από το εσωτερικό του συντηρητικού κομματικού μηχανισμού και βγήκε νικητής. Υπό την ηγεσία του, η Νέα Δημοκρατία μετατράπηκε σε αξιόπιστο αντίπαλο ενάντια στην πάλαι ποτέ παντοδύναμη Αριστερά. Ωστόσο, ακόμα και μετά τον θρίαμβό του στις εκλογές του 2019, επέμειναν να τον αποκαλούν «Κουλή». Η Ελλάδα διέσχιζε έναν μετασχηματισμό και ο «Κουλής» είχε αξιοποιήσει την ουσία αυτής της αλλαγής. Είχε φτάσει η στιγμή να αναγνωρίσουν ότι το να τον χαρακτηρίσουν απλώς ως «Κουλή» ήταν ανεπαρκές για να απορριφθεί η επιρροή του. Άρχισαν λοιπόν να τον υβρίζουν με τον πιο χυδαίο τρόπο.
Είναι εντυπωσιακό πώς ένας τόσο μετριοπαθής πολιτικός μπορούσε να προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα στους αντιπάλους του. Ίσως ο «Κουλής» κατάλαβε κάτι που δεν κατάφεραν να καταλάβουν οι αντίπαλοί του. Η Ελλάδα λαχταρούσε να αφήσει πίσω της τις δεκαετίες εντάσεις και δεν άντεχε περαιτέρω εκδηλώσεις εμφύλιων αναταραχών. Με τις προσπάθειες της κυβέρνησής του, διαχειρίστηκε αποτελεσματικά την πανδημία Covid-19 και αποκατέστησε τη διεθνή θέση της Ελλάδας. Περιηγήθηκε επιδέξια ζητήματα όπως η ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και ο πόλεμος στην Ουκρανία, ανακτώντας με επιτυχία τη χαμένη αξιοπιστία της χώρας. Οι συμμαχίες μας παραμένουν ένας κρίσιμος πυλώνας δύναμης. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου επιβεβαίωσαν την πολιτική λάμψη του «Κούλη». Η πρώτη του θητεία όχι μόνο δεν τον αποδυνάμωσε αλλά τον έκανε πιο δυνατό. Ακόμη και η πολιτική παγίδα της απλής αναλογικής, που έστησαν οι αριστεροί αντίπαλοί του, δεν τον έβλαψε καθώς έπεσαν οι ίδιοι σε αυτήν. Ο «Κουλής» πέτυχε να απελευθερώσει την Ελλάδα από την ηγεμονία της Αριστεράς. Η έντονη εμφάνιση περιθωριακών κομμάτων όπως οι Σπαρτιάτες (Σπαρτιάτες) ή η Νίκη (Νίκη) σηματοδότησε την ήττα της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της αντισυστημικής παράταξής της. Η δύναμη και η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας δεν άφησε κανένα περιθώριο ανησυχίας για την αναβίωση της ακροδεξιάς στην πολιτική σκηνή, εκτός από αυτούς που πιστεύουν ότι η αντιδημοκρατική ακροαριστερά είναι πιο ωφέλιμη από τις αντίστοιχες της ακροδεξιάς.
Ο «Κουλής» έχει γίνει εδώ και καιρό γνωστός ως Μητσοτάκης. Ο επιδέξιος χειρισμός της πανδημίας, η σφυρηλάτηση στρατηγικών συμμαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, η σταθερή του θέση για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η αφοσίωσή του στην αντιμετώπιση της οικονομικής δυσπραγίας της μεσαίας τάξης έχουν εδραιώσει τη θέση του.