“ΔΑΣΟΚΟΜΙΑ{ΜΑΥΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ}-ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ-ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.” Κάθε φορά που βλέπω αυτή την πινακίδα σε έναν επαρχιακό δρόμο, κατεβαίνω μερικές φορές, προσπαθώ να μπω στα παπούτσια ενός ξένου και αναρωτιέμαι τι μπορεί να το κάνουν. Για όσους από εμάς ζούμε στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε ότι προφανώς διαφημίζει ένα γραφείο διαχείρισης ακινήτων που μπορεί να ελέγξει εάν ένα οικόπεδο χαρακτηρίζεται ως δασική έκταση, να διαχειριστεί θέματα κτηματολογίου και φυσικά να νομιμοποιήσει τις πράξεις (αυτό το τελευταίο μέρος είναι το υπέροχο υποτίθεται ότι σημαίνει η φράση «νομιμοποίηση δημιουργών»).
Αλλά αυτό το σημάδι εξηγεί επίσης γιατί η γη εξακολουθεί να είναι σχετικά φθηνή. Είναι επειδή όταν αγοράζετε γη, αγοράζετε επίσης αβεβαιότητα – πολλά από αυτά. Τόσο πριν όσο και μετά την αγορά σας: πριν, γιατί πρέπει να βεβαιωθείτε ότι το ακίνητο δεν είναι δασικό, ότι δεν περνούν ρέματα, ότι δεν έχει θαμμένες αρχαιότητες και φυσικά πρέπει να μαζευτείτε μαζί με τον πωλητή , έναν ασύλληπτο αριθμό εγγράφων για τα οποία η «ψηφιακή επανάσταση» του υπουργού Κυριάκου Πιερρακάκη δεν μπορεί να κάνει ακόμη τίποτα. Γι’ αυτό και υπάρχει τεράστια διαφορά στην τιμή ενός οικοπέδου με εξασφαλισμένη οικοδομική άδεια και ενός χωρίς. Είναι αυτό το ασφάλιστρο βεβαιότητας για το οποίο πληρώνει κανείς το επιπλέον.
Για τους ξένους, όλα αυτά είναι ένα τεράστιο μυστήριο, ένα μαύρο κουτί. Πριν από πολλά χρόνια ήμουν σε ένα νησί με κάποιους φίλους και μιλούσαμε με κάποιους ξένους φίλους που μας έδειχναν ένα ακίνητο που ήθελαν να αγοράσουν. Κάποιος τους είπε ότι η γη θεωρούνταν δάσος και μετά ξεκίνησε μια συζήτηση στα αγγλικά όπου οι Έλληνες είπαν πράγματα όπως, «Μπορείς να κάνεις κάποιον να κάψει τα δέντρα» ή «Κανένα πρόβλημα, πληρώνεις κάτι και οι πράξεις εκκαθαρίζονται». Τους έγνεψα απελπισμένα να σταματήσουν να μιλάνε, για να μην σύρουν τη χώρα μας στη λάσπη, αλλά ήταν πολύ αργά.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε αλλά όχι αρκετά. Και όσοι ξένοι ήθελαν πραγματικά να αγοράσουν κάποιο ακίνητο ανακάλυψαν μόνοι τους τα «κόλπα» και το αγόρασαν.
Αλλά υπάρχει περισσότερο μαρτύριο μετά την αγορά. Είναι λιγότερο σοβαρό για όσους μπορούν να βρουν τον δρόμο τους γύρω από τους κανόνες, αλλά μπορεί να είναι απελπιστικά καταστροφικό για όσους θέλουν να ακολουθήσουν το γράμμα του νόμου. Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες ξένων, και προφανώς Ελλήνων, που μπλέκονται σε ένα ατελείωτο γραφειοκρατικό τέλμα. Το πρόβλημα για αυτούς δεν είναι ότι δεν θέλουν να «λερώσουν τα χέρια τους». Είναι τα πανταχού παρόντα κυβερνητικά στελέχη που κρύβουν τις εμμονές, την αδράνεια ή την ανεπάρκειά τους κάτω από τον μανδύα της «υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος». Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν έχουν καμία ευκαιρία – ακόμα κι αν εμπλακεί ο πατριάρχης ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει κανείς; Αν είστε τυχεροί, θα δείτε την ταμπέλα στην άκρη του δρόμου και θα τηλεφωνήσετε στο γραφείο «ΔΑΣΟΚΟΜΕΙΟ-ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ-ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ».