Χρειαζόμασταν τα τελευταία λόγια του δύο φορές ασημένιου Ολυμπιονίκη του τάε κβο ντο της Ελλάδας, Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Λίγο πριν πεθάνει από μια σπάνια μορφή καρκίνου, σε ηλικία 42 ετών, θέλησε να γράψει ένα κείμενο κληρονομιάς, χωρίς ίχνος πικρίας ή εκδίκησης, χωρίς ίχνος δράματος ή βόμβας. Μόνο μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία. Παρά τα βάσανά του για δύο χρόνια, θεώρησε τον εαυτό του τυχερό «σε αυτό το δύσκολο ταξίδι», γιατί είχε «συντροφιά την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσων ανθρώπων». Είπε ότι ένιωθε τυχερός για έναν ακόμη λόγο: γιατί στη ζωή του, συνολικά, «είχε την ευλογία να πραγματοποιήσει τα όνειρά του».

Τις τελευταίες μέρες η γεύση της ήττας μας, ως κοινωνία, έχει λερώσει ό,τι βλέπουμε ή διαβάζουμε. Ήττα του θεσμού της οικογένειας και της προστασίας των παιδιών, με τους πολιτικούς να επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το μαρτύριο ενός κοριτσιού.

Το πρωί της Παρασκευής ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης φρόντισε να καλύψει το κενό της απουσίας του με ελπίδα. Να απαλύνει τις πολλαπλές μας πληγές με τα λόγια του, να ανοίξει περάσματα στα αδιέξοδα, να σηματοδοτήσει για λίγο – αλλά για λίγο – κατάπαυση του πυρός. Μόνο για τις λίγες στιγμές έκπληξης που δημιούργησε η ανάρτησή του. Όταν ήρθε η ώρα να σχολιάσουν οι πολιτικοί τον θάνατό του, η πολιτική τοξικότητα επέστρεψε με εκδίκηση. Αρκετοί χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ισχυρίστηκαν ότι ο νεκρός είναι «δικός τους» και δημοσίευσαν σχόλια του τύπου: «Πώς τολμάτε εσείς, οι άθλιοι αντίπαλοι, να τον θρηνήσετε κι εσείς». Μπορεί να ήταν ενεργό στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο τελευταίο του μήνυμα έδωσε ένα νεύμα σε όλες τις πλευρές. Μίλησε για αυτά που μας ενώνουν και όχι για αυτά που μας χωρίζουν.

Η συμβολή του Νικολαΐδη –και οποιουδήποτε άλλου έχει τη δύναμη να σηκώσει το βάρος του δικού του θανάτου αφήνοντας μια δημόσια διαθήκη για ένα καλύτερο αύριο– είναι ανυπολόγιστη. «Φίλοι μου», έγραψε σε φίλους και γνωστούς, «σε αυτή τη ζωή που όλοι είμαστε παροδικοί, σημασία έχει περισσότερο τι σημάδι αφήνουμε, όχι πώς ή πότε φεύγουμε». Μίλησε και είχε φύγει.

Το ίχνος που άφησε θα καλυφθεί από τα διαδοχικά στρώματα του ειδησεογραφικού κύκλου, αλλά δεν θα χαθεί. Αυτό το ίχνος δεν επαναλαμβάνεται, αλλά η αίσθηση του επιστρέφει.