Όχι πια τοστ με αβοκάντο και croque-madames. Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι τα Κυκλαδονήσια, τα μενού είναι γεμάτα με βάφλες μπέικον, τηγανίτες σοκολάτας, κουλούρια, μπανόπιτα, ρολά κανέλας και cheesecakes, αυγά Benedict, brioche κ.λπ. Τι έγινε με το ταπεινό αυγό τηγανισμένο σε ελαιόλαδο , σε γαλακτομπούρεκο και λουκουμάδες (τηγανητά λουκουμάκια), σε τυριά γραβιέρα και ξυνομυζήθρα ή σε λούζα, σύγλινο και απάκι αλλαντικά; Υπάρχουν τόσα πολλά υπέροχα προϊόντα που μπορείτε να βρείτε σε κάθε μέρος της χώρας.

Προσπαθήσαμε τόσο πολύ να κάνουμε ξενοδοχεία να σερβίρουν ένα «ελληνικό πρωινό», να απαλλαγούμε από τα λουκάνικα Φρανκφούρτης, το «ψωμί του τοστ» και τα γενικά τυριά σε φέτες και να τα αντικαταστήσουμε με τα εκλεκτά προϊόντα της τοποθεσίας τους, με ζυμωτό ψωμί και παξιμάδια, με ελληνικά γιαούρτι, μέλι και φρέσκα φρούτα, με αληθινό τυρί και ελιές, ελληνικά αλλαντικά και φρεσκοψημένες πίτες, με μπισκότα κουλουράκια και χειροποίητες μαρμελάδες.

Προσπαθήσαμε να μυήσουμε στους ξένους επισκέπτες την αυθεντική γαστρονομική κληρονομιά της χώρας, τα διατροφικά της ήθη και παραδόσεις, ώστε να γίνουν πρεσβευτές της ελληνικής γαστρονομίας όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Σίγουρα, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις θα αγκαλιάσουν και πρέπει να αγκαλιάσουν τις νέες τάσεις, να ακολουθήσουν τις εξελίξεις στην παγκόσμια διατροφική σκηνή και να προσφέρουν ποικίλες επιλογές. Δεν μιλάμε για υιοθέτηση μιας εσωστρεφούς στάσης εδώ, αλλά για μέτρο και ισορροπία, για εγκράτεια, βασικά. Είναι λογικό να βρίσκεις τηγανίτες και βάφλες στο κέντρο της Αθήνας, αλλά πώς έχει νόημα σε ένα νησί ή σε κάποιον απομακρυσμένο ορεινό προορισμό;

Αν δεν ασπαζόμαστε την ελληνικότητα οι ίδιοι, αν δεν προωθούμε τα δικά μας προϊόντα με ενθουσιασμό και δημιουργικότητα και δεν προσεγγίζουμε τις παραδόσεις μας από μια νέα οπτική, πώς μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να το κάνουν; Πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα προβάλουμε μια ξεχωριστή γαστρονομική ταυτότητα στο εξωτερικό όταν της γυρνάμε την πλάτη;