Με τις τουρκικές εκλογές που έχουν οριστεί για τις 14 Μαΐου, δικαιούμαστε τώρα να ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει να ανακοινωθεί η ημερομηνία των δικών μας εκλογών, δίνοντας τέλος σε αυτές τις κρυπτικές κυβερνητικές δηλώσεις. Προφανώς, κάθε πρωθυπουργός, όταν βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θέλει το κόμμα του να επωφεληθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από την ασάφεια, μέχρι να επιλέξει τελικά μια Κυριακή που είναι πιο ευνοϊκή για τα σχέδιά του. Αλλά το φαινομενικά ατελείωτο μάδημα των μαργαριτών διαβρώνει ακόμη πιο βαθιά την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών γενικότερα.
Όπως έχουν τα πράγματα, η 14η Μαΐου είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την Τουρκία όσο και για τη χώρα μας. Δεν πρέπει, ωστόσο, να τρέφουμε αυταπάτες ότι η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας θα αλλάξει εάν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ηττηθεί μετά από 20 χρόνια παντοδυναμίας. Η πολύ επιθετική ρητορική των διχασμένων αντιπάλων του Τούρκου προέδρου και οι βαθύτερες πεποιθήσεις τους δεν τους το επιτρέπουν.
Ο πρώην συναρχηγός του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) της Τουρκίας, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο οποίος σίγουρα έχει άλλες προτεραιότητες από οποιεσδήποτε φιλοδοξίες κατά των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, παραμένει στη φυλακή – επιπλέον απόδειξη της αυταρχικής διακυβέρνησης της Τουρκίας. Και όποιες ελπίδες για μετριοπάθεια θα μπορούσαν να αναμένονται από τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, όλες κρέμονται από μια κλωστή που κρατά η υπάκουη τουρκική δικαιοσύνη – δηλαδή στον Ερντογάν.
Ο Τούρκος ηγέτης, όπως είδαμε από την αντίδρασή του στην πρόσφατη αναφορά του The Economist για τη χαμηλή ποιότητα της δημοκρατίας της Τουρκίας, χρησιμοποιεί ακόμη και τα πιο μετρημένα σχόλια του δυτικού Τύπου ως «απόδειξη» μηχανορραφιών όχι μόνο εναντίον του αλλά και εναντίον του η ίδια η ύπαρξη του τουρκικού κράτους. Η «αγάπη» του για τον ελεύθερο Τύπο δείχνει τα δημοκρατικά του αισθήματα.
Μέχρι τις 14 Μαΐου, θα ακούσουμε πολλές φορές τον Ερντογάν να απειλεί μάταια ότι οι Τούρκοι «θα έρθουν ξαφνικά μια νύχτα», καβαλώντας την ψευδαίσθηση του στρατιωτικού μεγαλείου. Με τη χώρα του να διατηρεί το υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού στον κόσμο, 85%, και την τουρκική λίρα να έχει χάσει τα 9/10 της αξίας της σε μια δεκαετία, πρέπει με κάποιο τρόπο να δελεάσει τους ψηφοφόρους. Τα εφάπαξ «δώρα» στον τουρκικό λαό, που καταβάλλονται χάρη στα εμβάσματα του Κατάρ, είναι μια προσωρινή λύση, αλλά όχι τόσο αποτελεσματική όσο οι υπερβολικές δόσεις σωβινισμού.