Όποιος έχει διαβάσει την ιστορία αυτής της χώρας μπορεί μερικές φορές να δυσφορεί με τα λόγια που πέφτουν από τα χείλη των σύγχρονων πολιτικών. «Ακατάπαυστο» (Σημείωση του συντάκτη: αναφορά στον «Ανελέητο Αγώνα» του Γεωργίου Παπανδρέου που κηρύχθηκε το 1961 κατά της δεξιάς ΕΡΕ), «εκτροχιασμός» και «πραξικόπημα» είναι μερικές από αυτές τις λέξεις.
Το πιο σημαντικό, δεν πρέπει να έχετε αίσθηση της ιστορίας για να συγκρίνετε το παρόν με το παρελθόν – ένα παρελθόν με το οποίο η Ελληνική Δημοκρατία έσπασε αμετάκλητα. Όσο σοβαρές κι αν είναι μερικές από τις πιο πρόσφατες θεσμικές αποτυχίες, δεν μπορούν να συγκριθούν με τα άκρα της δεκαετίας του 1960. Όλα έχουν αλλάξει από τότε, όλα είναι πολιτικά πιο ώριμα: το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί, η κοινωνία – όλοι μας. Σίγουρα, έχουμε δει πολλές βίαιες αντιπαραθέσεις, διχασμούς και αμαύρωση των θεσμών από το 1974. Όμως, αν και μπορεί να φλερτάραμε με την άβυσσο, δεν γλιστρήσαμε σε αυτήν.
Επιπλέον, τέτοιες αναφορές στο παρελθόν είναι καταδικασμένες να αντηχούν σε ένα συρρικνούμενο κοινό, γιατί δεν σημαίνουν πολλά για τους νεότερους ψηφοφόρους. Τα νοσταλγικά κλισέ δεν θα κάνουν άλλο το κόλπο.
Κρίμα που οι πολιτικοί μας έχουν ένα ήπιο σημείο για υπερβολική ρητορική. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η πολιτική αντιπαράθεση συχνά μοιάζει άβολα με βαλκανικό στυλ. Επιπλέον, οι πολιτικοί και τα πολιτικά κόμματα παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο. μια κακή αντιπολίτευση θα παρασύρει την κυβέρνηση σε ένα πυκνό κύμα υπερβολής και μισών αληθειών. Η δικαιολογία είναι πάντα η ίδια: «Αυτή είναι η Ελλάδα. έτσι κάνεις πολιτική εδώ».
Η επιδίωξη σε ιστορικές συγκρίσεις και ο δανεισμός συνθημάτων από το παρελθόν μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη για τη δημοκρατία μας. Όταν η πολύ φορτωμένη φρασεολογία γίνεται μπανάλ, οι πολίτες απογοητεύονται. Μερικοί από αυτούς χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη δημοκρατία. Αρχίζουν να πιστεύουν ότι η χώρα έχει όντως εισέλθει σε μια κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας και μεταναστεύουν στις παρυφές του πολιτικού συστήματος.
Θα ήταν υπέροχο εάν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της χώρας μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια λίστα λέξεων που θα έμεναν εκτός πολιτικών συγκρούσεων. Λέξεις όπως «προδότης», «προδοσία», «εκτροχιασμός», «πραξικόπημα» ή «αδυσώπητος» δεν πρέπει να αποτελούν μέρος του πολιτικού λεξιλογίου όταν τα κόμματα συγκρούονται για το θέμα του σκανδάλου των υποκλοπών ή της συμφωνίας για το όνομα των Πρεσπών. Λέξεις σαν αυτές κουβαλούν μέσα τους τους δαίμονες του παρελθόντος, τους δαίμονες που οδήγησαν σε μεγάλες διαιρέσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, πολύ πραγματικούς συνταγματικούς εκτροχιασμούς.