Βγαίνοντας από το Θέατρο Πορεία στο κέντρο της Αθήνας και ακόμα κάτω από το ξόρκι της εξαιρετικής παραγωγής του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, ένιωσα να κάνω τη βόλτα μέχρι τον κοντινότερο σταθμό του μετρό.
Ήταν λίγο μετά τις 21.30 (ήταν απογευματινή παράσταση) και τα πρώτα λεπτά της βόλτας μου ήταν γεμάτα με σκέψεις και σκηνές από το έργο, οπότε δεν έδινα πολύ σημασία στο περιβάλλον μου στην οδό Τρίτης Σεπτεμβρίου. Σιγά σιγά όμως άρχισε να μπαίνει η βραδινή ψυχραιμία και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι βρίσκομαι σε ένα αφιλόξενο, αν όχι εχθρικό, αστικό περιβάλλον και ανέβασα ρυθμό, προσπαθώντας να φτάσω στην πλατεία Ομονοίας όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Πρέπει να έχω περπατήσει σε ολόκληρη αυτήν την περιοχή εκατοντάδες φορές στο παρελθόν και, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, γνωρίζω ότι κατακλύζεται από σοβαρά προβλήματα. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα είχα κάνει τη βόλτα στην οδό Πανεπιστημίου, που είναι απλά καταθλιπτική, ειδικά μετά την Ομήρου, μέχρι την Ομόνοια. Αλλά καθώς επέστρεψα στην Ομόνοια μέσω της Τρίτης Σεπτεμβρίου, ένιωσα ότι, αν παραμερίσω την αληθινή μου αγάπη για την Αθήνα, την τάση μου να ανεχτώ την παρακμή της πόλης και το γεγονός ότι έχω συνηθίσει την εξαθλίωση της, θα μπορούσα να κοιτάξω την αλήθεια. το πρόσωπο: Αν ήμουν επισκέπτης από άλλη χώρα, θα πίστευα ότι αυτή είναι μια κοινωνία χωρίς αίσθηση σεβασμού ή αξιοπρέπειας. Αυτή είναι μια αλήθεια που πρέπει να αναγνωρίσουμε. είναι πολύ πιο χρήσιμο από το να χτυπάτε ο ένας τον άλλον στην πλάτη.
Η πλατεία Ομονοίας είναι η εικόνα της βρωμιάς και της υποβάθμισης, των αποκρουστικών πεζοδρομίων και των αναρχικών δομών. Το κόρνερ με την Πανεπιστημίου είναι απλά επικίνδυνο και πρέπει να αποφευχθεί.
Ίσως τα προβλήματα είναι απλά πολύ μεγάλα για τη δημοτική αρχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να πλύνει τα χέρια της από αυτά. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι ένα θέμα που η πολιτεία πρέπει να βάλει ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της. Είναι θέμα εθνικής σημασίας. Αφορά την κοινωνία, την οικονομία και τον τουρισμό – αφορά την αξιοπρέπειά μας.
Τι να πεις για μια πόλη, μια χώρα που αποτυγχάνει σε κάτι τόσο βασικό; Τι μπορείς να πεις όταν η υπέροχη Athens Trilogy βρίσκεται στη μέση μιας εγκληματικής ζώνης και κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται; Τι μπορείς να πεις όταν έχουν μείνει αμέτρητα τετράγωνα πόλεων για να τα καταστρέψεις;
Έχουμε ξεπεράσει το σημείο όπου αυτό είναι απλώς ντροπή. βρισκόμαστε στο σημείο που σηματοδοτεί μια απόλυτη περιφρόνηση για τους πολίτες.