Η παρεξήγηση ξεκινά από τις εκλογές. Όλοι οι Έλληνες νομίζουν ότι ψηφίζουν πρωθυπουργό, ενώ στην πραγματικότητα εκλέγουν βουλευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους εκλέγουν για πρωθυπουργό –κατά κανόνα– τον αρχηγό του πρώτου κόμματος. Εξ ου και οι διαμαρτυρίες το 2012, όταν ο «μη εκλεγμένος» Λουκάς Παπαδήμος ανέλαβε προσωρινός πρωθυπουργός για έξι μήνες για να ολοκληρώσει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (PSI) – η οποία συνεπαγόταν ανταλλαγή ομολόγων με τον ιδιωτικό τομέα που μείωσε τα χρέη της Ελλάδας κατά περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ – και να προσφέρει στη χρεοκοπημένη χώρα κάποιο δημοσιονομικό χώρο.
Μια παρεξήγηση οδηγεί σε χιλιάδες άλλες. Αυτά ξεκινούν με τον ρόλο του Κοινοβουλίου, που πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο για την επικύρωση των κυβερνητικών νομοσχεδίων. δικαίως, γιατί αυτό είναι το μόνο που κάνει στην πραγματικότητα, συν κάποιες ειδικές χάρες για τις εκλογικές περιφέρειες των βουλευτών. Εξ ου και οι κατηγορίες για «προδοσία» εάν κάποιος ή κάποιοι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας καταψηφίσουν κάποιο κυβερνητικό νομοσχέδιο. Αυτή η υποβάθμιση του έργου της Βουλής ενισχύθηκε περαιτέρω όταν μια διοικητική υπηρεσία, η υπηρεσία πληροφοριών της ΕΥΠ, επικαλέστηκε το «απόρρητο» για να αποφύγει να λογοδοτήσει στο αντιπροσωπευτικό όργανο του λαού κατά τη διάρκεια συζήτησης σε κοινοβουλευτική επιτροπή για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Παρεμπιπτόντως, μετά από όλη αυτή τη φασαρία, ακόμα δεν έχουμε μάθει σε ποιον λογοδοτεί η ΕΥΠ. Ο Θεός ίσως;
Μια δεύτερη παρεξήγηση έχει να κάνει με τον ρόλο των ανεξάρτητων αρχών. Τα μέλη εκλέγονται από μια υπερπλειοψηφία στη διάσκεψη των ομιλητών της Βουλής, έτσι ώστε να μην ελέγχονται από κανένα κόμμα και για το λόγο αυτό έχουν αυξημένη εξουσία στην ισχυρή εκτελεστική εξουσία. Σε αντίθεση με την ΕΥΠ, αυτές οι αρχές είναι υπόλογες στο Κοινοβούλιο, εκτός εάν ο πρόεδρος της Βουλής θέλει να καλύψει τις «αμαρτίες» της εκτελεστικής εξουσίας και επινοήσει χιουμοριστικές θεωρίες για τον επικεφαλής μιας ανεξάρτητης αρχής που «καλεί τον εαυτό του» να παρουσιάσει τα ευρήματά του. έκανε με τον επικεφαλής της υπηρεσίας παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής της ΑΔΑΕ, Χρήστο Ράμμο.
Φυσικά, υπάρχει και η θεωρία του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Μαρκόπουλου, ο οποίος χαρακτήρισε την ΑΔΑΕ, που ερευνά το σκάνδαλο των υποκλοπών, «πέμπτη στήλη του ΣΥΡΙΖΑ» σε ομιλία του στη Βουλή στις 25 Ιανουαρίου. Όταν όμως έχεις άλλους συντηρητικούς συναδέλφους του Μαρκόπουλου που ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν ότι δεν τους επιτρεπόταν να συναλλάσσονται με το κράτος όσο είναι βουλευτές, πώς να περιμένουμε να κατανοήσει το σύνθετο ζήτημα των ανεξάρτητων αρχών;
Η διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική δεν είναι για πλάκα, ούτε έγινε για λόγους επιμερισμού του φόρτου εργασίας. Είναι απαραίτητο αυτές οι εξουσίες να ελέγχουν η μία την άλλη και καμία από αυτές να μην μπορεί να απειλήσει τα δικαιώματα ενός και μόνο πολίτη. Οι ανεξάρτητες αρχές δεν αποτελούν συμπλήρωμα της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά μηχανισμούς για να την κρατούν υπό έλεγχο. Δημιουργήθηκαν και λειτουργούν σωστά σε χώρες όπου η διάκριση των εξουσιών είναι πιο ευδιάκριτη από ό,τι στην Ελλάδα, όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα και η εκάστοτε κυβέρνηση ορίζει την ηγεσία του δικαστικού σώματος. Είναι συμπλήρωμα της δημοκρατίας και όχι κάποιο είδος παιχνιδιού.