Η κύρια αντιπολίτευση της Ελλάδας δεν ήταν η μόνη που κατέρρευσε και κάηκε στις γενικές εκλογές της Κυριακής. Κατέρρευσε και η εσωκομματική αντιπολίτευση που αντιμετώπισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Η παράταξη του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, παραδοσιακοί δεξιοί, ακροδεξιοί, εμμονικοί αντίπαλοι του Μητσοτάκη – όλοι όσοι είναι μέσα στον κομματικό μηχανισμό αλλά και εκεί έξω, στον μικρόκοσμο των ΜΜΕ και τα τοξικά μικροσωματίδια των social media – βρίσκονται σε κατάσταση πένθους.
Και δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να είναι εκτός βαθμίδας (κολλημένος στην παθητική νοσταλγία του «επαναστατικού» 2015, όταν το κόμμα ανέβηκε στην εξουσία) αλλά και όσοι εναντιώνονται στον Μητσοτάκη και σε ό,τι εκπροσωπεί για το κόμμα.
Για να είμαστε δίκαιοι, όλοι οι δεξιοί που θρηνούν για τον θρίαμβο Μητσοτάκη είναι αυτοί των οποίων τη γνώμη ο πρωθυπουργός έλαβε πολύ σοβαρά υπόψη ενώ ήταν στην αντιπολίτευση.
Συχνά πολύ σοβαρά. Τόσο που οι επιλογές και οι θέσεις του προκάλεσαν δυσφορία στο κεντροδεξιό, φιλελεύθερο (ακόμα και σοσιαλδημοκρατικό) πλέγμα που τον στήριξε από την πρώτη στιγμή μέχρι την άνοδό του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Υπάρχει μια δικαιολογία για το βλέμμα του Μητσοτάκη προς την παράταξη του κόμματός του που τον αντιμάχεται: Είναι ο ηγέτης ενός δεξιού, συντηρητικού κόμματος του οποίου οι βαθύτερες ρίζες, παρά τα ανοίγματά του στο κέντρο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, φτάνουν στο « βαθιά» Δεξιά της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) της περιόδου μετά τον Ελληνικό Εμφύλιο (1946-49). Αυτό είναι το κόμμα που πρέπει να διαχειριστεί ο Μητσοτάκης και δεν είναι εύκολο να κάνει ένα τόσο βαρύ καράβι να στρίψει προς το κέντρο, όπως το είχαν ονειρευτεί πολλοί που τον ψήφισαν (και συνεχίζουν να τον ψηφίζουν).
Αλλά μετά από έναν τέτοιο θρίαμβο – που του πιστώνεται προσωπικά, αλλά οφείλεται και στην αυτοκτονική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει γνήσιο κεντροαριστερό κόμμα, στην επιμονή του σε έναν αντισυστημικό αριστερισμό, στην προσκόλλησή του στην τοξικότητα και στα συνθήματα κατά της λιτότητας που Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε – Οι ευθύνες του Μητσοτάκη είναι γιγάντιες.
Εκκρεμούν άλλες εκλογές, αλλά όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιτύχει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή – για δεύτερη φορά. Ο Μητσοτάκης λοιπόν να αφήσει αυτούς τους συντηρητικούς στο πένθος τους και να κάνει αυτό που πρέπει. Οι άνθρωποι αισθάνονται το βάρος των κρίσεων που μαστίζουν τον πλανήτη και χρειάζονται μια σταθερή αλλά με όραμα εθνική κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι κοίταξαν από την άλλη πλευρά όταν επρόκειτο για το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά κανείς δεν πρέπει να νιώθει πολύ άνετα. Για παράδειγμα, θα σταθεί πραγματικά η κυβέρνηση στο πλευρό των συγγενών και των επιζώντων των θυμάτων από την καταστροφή του τρένου στα Τέμπη ή η έγκαιρη υποστήριξη που έλαβαν ήταν ένα τέχνασμα δημοσίων σχέσεων; Η αλαζονεία της εξουσίας έχει μια ντετερμινιστική δυναμική και λειτουργεί σαν ξυλοσκώληκα. Μπορεί η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη να θυμηθεί αυτό το απλό πράγμα στη νέα της τετραετία;