Σε περίπου δύο μήνες από τώρα θα κατευθυνθούμε όλοι στις κάλπες για να ψηφίσουμε νέα ελληνική κυβέρνηση. Έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας να σκεφτούμε ποιο κόμμα αλλά, εξίσου σημαντικό, ποιους υποψηφίους θα επιλέξουμε. Υπάρχει τεράστια, εθνική ανάγκη να γίνει μια συστηματική «έρευνα αγοράς» για τις υποψηφιότητες για βουλευτές.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον σταυρό που βάζουμε μπροστά από το όνομα του υποψηφίου στο εισιτήριο του κόμματος. Όποιος κι αν είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, θα αναγκαστεί να δει τη λίστα των εκλεγμένων βουλευτών και να σχηματίσει την κυβέρνησή του βάσει αυτού. Αν στείλουμε στη Βουλή ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι σημαίνει να πληρώνεις κοινωνική ασφάλιση ή να φοβάσαι ότι θα απολυθείς, που ξέρουν μόνο από συνδικαλισμό, αμφιθέατρα πανεπιστημίου και κομματικές πολιτικές, τότε Η επόμενη κυβέρνηση θα περιλαμβάνει υπουργούς και υφυπουργούς που κανείς δεν θα προσλάμβανε στην ιδιωτική τους επιχείρηση. Και όποιος παραπονιέται για αυτούς τους πολιτικούς θα ακούσει την περίφημη φράση που αποδίδεται στον Έλληνα ποιητή Γιώργο Σεφέρη, «Αυτός είναι ο θίασος μας. θα παίξουμε χρησιμοποιώντας τα». Ή, όπως έλεγε στενός συνεργάτης πρώην πρωθυπουργού, «αν μου δώσεις πατάτες και ρύζι, πώς θα φτιάξω τον μουσακά που θέλεις;».
Το πρόβλημα δεν επιλύεται εύκολα. Όλο και λιγότεροι συμπολίτες μας που είναι επιτυχημένοι στη δουλειά τους θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Οι προσπάθειες προσέγγισης αυτών των ανθρώπων μέσω των μητρώων υποψηφίων και άλλων μεθόδων δεν απέδωσαν, γιατί η πολιτική είναι ένα πολύ δύσκολο πεδίο. Ειδικά αυτές τις μέρες.
Αλλά ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε. Συχνά στέλνουμε κόσμο στη Βουλή μόνο και μόνο επειδή τους βλέπουμε στην τηλεόραση, με μια αίσθηση τρόπου ζωής. Ψηφίζουμε αυτούς των οποίων τα ονόματα αναγνωρίζουμε και ποτέ δεν αναζητούμε άλλους που έχουν πετύχει κάτι στη ζωή τους, που θέλουν να συνεισφέρουν αλλά δεν είναι γνωστά ονόματα. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν στα περισσότερα κόμματα. Υπάρχουν και πολιτικοί που αξίζουν την ψήφο μας γιατί έκαναν τη δουλειά, άφησαν μετρήσιμη και απτή κληρονομιά.
Μερικές φορές θυμώνω με όσους παραπονιούνται για τους πολιτικούς της Ελλάδας. Όταν τους ρωτάω ποιον ψήφισαν και μου λένε πολιτικούς που είναι καλοί μόνο στην τέχνη της επικοινωνίας, νιώθω ότι θέλω να τους πιάσω από το πουκάμισο και να φωνάξω: «Χρειαζόμαστε ανθρώπους να κυβερνούν. Δεν κάνουμε κάστινγκ για τηλεοπτικά πρόσωπα!».