Η ιδέα ότι η δημόσια διοίκηση θα μπορούσε να προσλαμβάνει στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα για δύσκολες αποστολές ενισχύεται από την επιτυχία του μέτρου στην αντιμετώπιση της χρόνιας καθυστέρησης στην έκδοση συντάξεων. Είναι φυσικό οι περισσότεροι ερωτηθέντες σε δημοσκόπηση (που διεξήγαγε η Pulse και δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή την Πέμπτη) να εγκρίνουν την πρωτοβουλία του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη, καθώς έλυσε ένα πρόβλημα που ταλαιπωρούσε χιλιάδες ανθρώπους για πολλά χρόνια. Επίσης, αφορούσε τη διανομή χρημάτων. Έτσι, όλοι όσοι συνταξιοδοτήθηκαν, οι οικογένειές τους και όσοι οδεύουν προς τη σύνταξη, θα καλωσόριζαν οτιδήποτε βελτιώνει το σύστημα. Ίσως γι’ αυτό οι αντιδράσεις στην ιδιωτική «εισβολή» σε αυτό το προπύργιο της δημόσιας διοίκησης δεν ήταν τόσο άγριες όσο αναμενόταν. Τι θα συνέβαινε, όμως, αν γινόταν απόπειρα εφαρμογής αυτού του μέτρου σε περισσότερα τμήματα της δημόσιας διοίκησης;

Εξαρτάται βέβαια από το μέγεθος του προβλήματος που θα κληθούν να λύσουν οι ιδιώτες, από το πόσο σημαντικό είναι για μεγάλο αριθμό πολιτών. Εάν είναι ζωτικής σημασίας, όπως η στελέχωση των μονάδων υγείας, οι πολίτες μπορεί να αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων. Ωστόσο, αυτοί οι γιατροί θα δικαιολογηθούν να απαντήσουν ότι το κράτος θα τα πήγαινε καλύτερα βελτιώνοντας τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές τους, έτσι ώστε περισσότεροι γιατροί να προσελκύονται από τα κρατικά νοσοκομεία. Οι εργαζόμενοι σε άλλες θέσεις εργασίας του δημόσιου τομέα θα έκαναν το ίδιο επιχείρημα, καθώς έβλεπαν τις δικές τους πιθανότητες ανέλιξης να εξασθενούν. Επιπλέον, η προσέλκυση ατόμων από τον ιδιωτικό τομέα απαιτεί υψηλότερες αμοιβές. Αυτό θα προκαλούσε μια τέτοια αντίδραση που είτε το μέτρο θα γεννούσε νεκρό είτε οι μισθοί όλων σε αυτόν τον οργανισμό θα αυξάνονταν ανάλογα.

Όσοι θα εργαστούν σε μια τέτοια πρωτοβουλία, αναμφίβολα, θα λάβουν υπόψη τέτοια προβλήματα και θα προτείνουν λύσεις με βάση τις βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών. Το πιο απίθανο όμως είναι να μπορέσουν να ξεπεράσουν το μεγάλο εμπόδιο που είναι ο εμφύλιος που μαίνεται από τις πρώτες μέρες του ελληνικού κράτους. Η σύγκρουση περιλαμβάνει εκείνους τους «μέσα», που βλέπουν εκείνους τους «έξω» ως στερούμενους κάθε νομιμότητας, ότι προσπαθούν να αρπάξουν όλα αυτά που (οι «μέσα») έχουν χτίσει με κόπο και θυσίες, και τους «έξω» που βλέπουν τις δικές τους προσπάθειες (τους φόρους τους) να θυσιάζονται σε μια δυσλειτουργική δημόσια διοίκηση. Μια δημόσια διοίκηση που όσο παραμένει δέσμιος και δέσμιος των πολιτικών κομμάτων, όσο παλεύει κατά της αξιοκρατίας, σβήνει τους κόπους και τις προοπτικές όλων.