Από τα έπη του Ομήρου γνωρίζουμε ότι βασική αρχή της κοινωνίας των Ελλήνων είναι να βοηθάς φίλους και να βλάπτεις τους εχθρούς.

Σε αυτό το ηθικό πλαίσιο, μπορούσαν να είναι ενωμένοι, ενώ γνωρίζουν επίσης ανά πάσα στιγμή «σε ποια πλευρά της ιστορίας» βρίσκονταν. Ο λόγος που συχνά δεν τηρούμε αυτό το πρωτόγονο αλλά επιτυχημένο αξίωμα είναι επίσης γνωστός από την εποχή του Ομήρου – είναι η ζηλόφθονη οργή. Παιδιά μιας φτωχής και ωμής πατρίδας, ζούμε με την αίσθηση ότι μας απατούν.

Ακριβώς όπως ο Αχιλλέας καταδίκασε την πλευρά του σε συνεχείς ήττες από Τρωικά χέρια, αφού ο Αγαμέμνονας του στέρησε τη σκλάβα που είχε κερδίσει ως λάφυρα, τοποθετούμε την πληγωμένη υπερηφάνεια μας πάνω από το συλλογικό καλό. Ο απλός λόγος είναι ότι πιστεύουμε (συχνά σωστά) ότι το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον μας. Η πιεστική μας ανάγκη να εκδικηθούμε τυχόν αδικήματα εναντίον μας είναι η μοιραία μας τύφλωση μπροστά στον κίνδυνο.

Όποιος θέλει να διχάσει τους Έλληνες δεν χρειάζεται παρά να προκαλέσει ένα περιστατικό (ή να εκμεταλλευτεί ένα που ήδη εξελίσσεται) στο οποίο μια ομάδα μπορεί να καυχιέται για την ηθική της ανωτερότητα ή όπου μπορεί να υποψιαστεί ότι της στερείται αυτό που είναι δικαίωμά της.

Κάθε νέα διαμάχη συσσωρεύεται σε μια πυραμίδα αδικιών, που μπορεί να είναι πραγματικές ή το προϊόν της ανάγκης να δικαιολογηθεί η οργή. Και έτσι, οι αποκαλύψεις σχετικά με την παρακολούθηση αρχηγού κόμματος της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφου και άλλων, εισήχθησαν αμέσως σε ένα σκοτεινό παρελθόν, σε έναν κόσμο άσχετο με τις ατελείωτες προκλήσεις της σημερινής τεχνολογικής ζούγκλας.

Επίσης, το τελευταίο δράμα προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα με την Τουρκία έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να ανανεώσει την αφήγησή του για μια «άκαρδη», σκληροπυρηνική κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση μπόρεσε να παρουσιαστεί ως ο αποφασισμένος υπερασπιστής των συνόρων. και να κατηγορεί τους επικριτές της ότι εξυπηρετούν τουρκικά συμφέροντα.

Ανεξάρτητα από την αιτία, οι εσωτερικές διαμάχες ωφελούν πάντα τον εχθρό. Στο τμήμα μας, η ευθύνη δεν είναι ίση, είτε αυτό σχετίζεται με το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη είτε ποιος έχει το καθήκον να βρει μια λύση. Αλλά όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως τον μεγαλύτερο εχθρό μας, τότε βρισκόμαστε σε συλλογικό κίνδυνο.

Ακόμα και ο Αχιλλέας, τυφλωμένος από την οργή, το είδε αυτό. Μετά από μοιραία καθυστέρηση.