Εδώ αναλώνουμε τα εσωτερικά μας, όταν γύρω μας συμβαίνουν σημαντικές και απρόβλεπτες εξελίξεις που έχουν άμεση σχέση με εμάς.
Η Τουρκία φαίνεται να έχει προχωρήσει πάρα πολύ στις άβολες σχέσεις της με τη Δύση. Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να απέτυχε να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ άλλαξε ο κόσμος μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Η συνεχιζόμενη άρνηση της Άγκυρας να δώσει το πράσινο φως για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ έχει προκαλέσει απίστευτη απογοήτευση στην Ουάσιγκτον, καθώς και στην Ευρώπη. Το ίδιο και τα παιχνίδια της με τη Μόσχα, επιτρέποντας στη Ρωσία να παρακάμψει τις δυτικές κυρώσεις. Όλοι γνωρίζουν πλέον ότι ο τεράστιος αριθμός μικροτσίπ που εισάγει η Τουρκία τους τελευταίους μήνες δεν είναι αποτέλεσμα της αύξησης της τουρκικής βιομηχανικής παραγωγής. Το ίδιο προφανώς συμβαίνει και με τα εξαρτήματα του αεροπλάνου.
Οι αποκαλύψεις που έκανε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο στο νέο του βιβλίο, εν τω μεταξύ, έχουν ρίξει φως στις εξελίξεις στα αμερικανικά κέντρα λήψης αποφάσεων έναντι του Ερντογάν πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας. Υπήρχε ήδη μεγάλη απογοήτευση με τον Τούρκο ηγέτη για τη Συρία αλλά και για τους δεσμούς του με ακραίες ισλαμικές δυνάμεις. Φαίνεται ότι ακόμη και στο Πεντάγωνο – παραδοσιακά ο μεγαλύτερος πρωταθλητής του Ερντογάν – υπήρχαν εκείνοι που απλώς εγκατέλειψαν την προσπάθεια να τον υπερασπιστούν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει ακόμα απολογητές και συμμάχους. Το κάνει, στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο. Απλώς ο Ερντογάν τους κάνει πιο δύσκολη τη δουλειά. Σημαίνει κάτι όταν το The Economist –που πάντα κλίνει υπέρ της Τουρκίας– ασκεί τόσο σκληρή κριτική στον Τούρκο ηγέτη.
Τι συνοψίζουν, όμως, όλα αυτά για την Ελλάδα; Η κυβέρνηση πιστεύει ότι εξασφαλίζει μια περίοδο ηρεμίας μέχρι τις εκλογές και στις δύο χώρες. Υπήρξαν, φυσικά, διαβεβαιώσεις για το σκοπό αυτό τόσο από ευρωπαϊκές όσο και από αμερικανικές πηγές. Από την άλλη, όμως, η Τουρκία συνεχίζει να υφαίνει την αφήγησή της με δηλώσεις και αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας της. Έμπειροι αναλυτές αρχίζουν να αναρωτιούνται αν κινήσεις όπως η δημοσίευση ενός βίντεο από κρατική αμυντική βιομηχανία που δείχνει ένα drone να επιτίθεται σε ελληνικό νησί είναι απλώς μια τυχαία κίνηση ή μια σκόπιμη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο κλίμα και στην Τουρκία.
Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια διαφορετική Τουρκία από αυτή που ήταν κατά την κρίση των Ιμίων το 1996 ή το 1974. Είναι μια Τουρκία που βρίσκεται σε ξεκάθαρη αντιδυτική τροχιά και είναι έντονα αντιαμερικανική. Μιλάμε επίσης για έναν Ερντογάν που βλέπει εχθρούς παντού, αλλά θεωρεί τον εαυτό του ίσο με τον Αμερικανό Τζο Μπάιντεν, τον Γερμανό Όλαφ Σολτς και τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν. Και μιλάμε επίσης για μια Δύση που αρχίζει σιγά-σιγά –και πολύ καθυστερημένα– να κοιτάζει τη νέα πραγματικότητα στα μάτια.