Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα μεταξύ 81 κρατών που αναμένεται να έχει μειώσει τις δαπάνες για τη γήρανση του πληθυσμού της έως το 2060, γεγονός που δείχνει ότι η μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης κατά τη δεκαετία του δημοσιονομικού εξορθολογισμού θα αποφέρει καρπούς μακροπρόθεσμα. Από μόνο του, όμως, δεν αρκεί.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα στοιχεία δεν δείχνουν ότι η μείωση των δαπανών για τη γήρανση του πληθυσμού σχετίζεται με αύξηση του πληθυσμού και συνεπώς αύξηση των ατόμων που θα είναι σε ηλικία εργασίας.

Στην Ελλάδα, ο πληθυσμός αναμένεται να έχει μειωθεί σε 9 εκατομμύρια άτομα έως το 2060 από 10,43 εκατομμύρια άτομα το 2021, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), και ο δείκτης εξάρτησης ηλικιωμένων θα έχει εκτοξευθεί στο 67,3, δηλαδή περισσότερα από έναν ενήλικα (1,48 για την ακρίβεια) ηλικίας εργασίας 20-64 θα αντιστοιχεί σε κάθε συνταξιούχο ηλικίας 65 ετών και άνω στη χώρα.

Οι παραπάνω εκτιμήσεις περιλαμβάνονται σε μια μελέτη της S&P Global, η οποία τιτλοφορείται «Global Aging 2023: The Clock Ticks» και περιλαμβάνει εκτιμήσεις για το ύψος των δαπανών που σχετίζονται με τη γήρανση του πληθυσμού έως το 2060 και φυσικά τις συνέπειες στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν και στο δημόσιο χρέους, που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας.

Προβλέπει ότι έως το 2060 το κόστος της γήρανσης του πληθυσμού στην Ελλάδα θα μειωθεί από 19,7% του ΑΕΠ το 2022 σε 19,5% του ΑΕΠ έως το 2060. Αυτό προκύπτει από τη μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών από 15% του ΑΕΠ σε 12% του ΑΕΠ, καθώς Ταυτόχρονα προβλέπεται αύξηση των δαπανών για την υγεία από 4,6% σε 6,1% του ΑΕΠ έως το 2060 και για τη μακροχρόνια περίθαλψη από 0,20% το 2022 σε 1,3% του ΑΕΠ το 2060.

Κατά συνέπεια, παρά τις περικοπές των δαπανών για συντάξεις, θα αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των συνολικών δαπανών για τη γήρανση του πληθυσμού, δηλαδή το 61,5%, με τις δαπάνες για την υγεία περίπου στο 32% και το υπόλοιπο για τη μακροχρόνια περίθαλψη. Σε συνδυασμό με τη ζοφερή εκτίμηση της γήρανσης του πληθυσμού, αυτό σημαίνει κακή ποιότητα ζωής για τους ηλικιωμένους και ένα ακόμη πιο αδύναμο κράτος πρόνοιας από το σημερινό.