Τον Φεβρουάριο του 2021, η τότε υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, δήλωσε στη Βουλή: «Ας διαλυθεί οριστικά η μυρωδιά του φόβου και της ανομίας στα πανεπιστήμια, που ευδοκιμεί εκεί και πουθενά αλλού στη χώρα». Εκείνη ήταν η ημέρα που ψηφίστηκε το σχέδιο νόμου για τα πανεπιστήμια, το οποίο περιελάμβανε την εισαγωγή της αστυνομικής δύναμης της πανεπιστημιούπολης γνωστής ως Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ). Αυτά θα στελεχώνονται από κατώτερους αστυνομικούς και ειδικούς φρουρούς που θα εκπαιδεύονταν για την αποστολή τους σε πανεπιστημιακούς χώρους.
Ωστόσο, η αστυνομική δύναμη της πανεπιστημιούπολης έχει διαλυθεί προς το παρόν, αν και η συντηρητική κυβέρνηση προτιμά να μιλάει για επανασχεδιασμό παρά για διάλυση. Όσον αφορά την ανομία στα πανεπιστήμια, μπορούμε να συνεχίσουμε να εκφράζουμε απόψεις, να προτείνουμε λύσεις και να παρακολουθούμε ποιες πρακτικές ακολουθούνται στο εξωτερικό για ασφάλεια και ηρεμία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που δεν υιοθετούμε στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σχέδιο δεν ξεκίνησε πολύ καλά, γιατί στην ουσία δεν ήταν σχέδιο. Δεν υπήρχε οργάνωση ή σοβαρή σκέψη και δεν είχαν μελετηθεί σωστά όλες οι παράμετροι, όπως έπρεπε να γίνει, για ένα μέτρο που η εφαρμογή του ήταν πολιτικά δύσκολη, αλλά κυρίως λειτουργικά. Επίσης, η κυβέρνηση εμφανίστηκε αποφασισμένη θεωρητικά, αλλά εξέπεμπε μια διαρκή αμφιθυμία, που έμοιαζε με εκτεταμένη ανακοίνωση κατάργησης της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Άλλωστε, η εικόνα των μελών της ΟΠΠΗ να στέκονται στο πεζοδρόμιο απέναντι από τις πύλες του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) και απλώς γίνονται στόχος συνθημάτων από τους φοιτητές ήταν κακόγουστο.
Ας υποθέσουμε όμως ότι η συντηρητική κυβέρνηση δεν θα καταργήσει την πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά θα την επανασχεδιάσει. Δεν θα έπρεπε να γίνει διαβούλευση αυτή τη φορά; Δεν πρέπει να επιδιώκεται συμφωνία με βάση κοινούς στόχους; Ή τουλάχιστον να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση, που δεν θα είναι ιδεολογικά και πολιτικά φορτισμένη αλλά ειλικρινής;
Πράγματι, υπάρχει ένα πρόβλημα που σέρνεται εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, η βασική προϋπόθεση για την επιτυχή εφαρμογή μέτρων με αυξημένο βαθμό δυσκολίας, που στοχεύουν να σπάσουν νοοτροπίες δεκαετιών, είναι η πολιτική συναίνεση. Σε κανένα σημείο και από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ακόμα κι αν το σκεπτικό τους ήταν διαφορετικό, δεν υπήρξε ποτέ συναίνεση για τη σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Για να μην επαναληφθεί το φιάσκο, η κυβέρνηση χρειάζεται συμμαχίες, εντός και εκτός πανεπιστημίων. Η βία στα πανεπιστήμια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν υπάρχει περιθώριο για πειράματα χωρίς περιστροφές.