Όταν άκουσα για πρώτη φορά τις σοβαρές καταγγελίες για κακοποίηση παιδιών κατά της φιλανθρωπικής οργάνωσης Ark of the World, παραδέχομαι ότι δεν ήμουν απλώς σοκαρισμένος. Ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. Δεν ξέρω αν οι κατηγορίες είναι αληθινές και αν θα αντέξουν σε ένα δικαστήριο, αλλά ξέρω ότι δεν είμαι μόνος που νιώθω μια τέτοια απαίσια αίσθηση προδοσίας. Υπάρχει τόση σήψη γύρω μας –περισσότερη από όση αντέχουμε μερικές φορές– προσπαθείτε να βρείτε ελπίδα σε μερικά παραδείγματα ανθρωπιάς και αριστείας, σε πρότυπα που κάνουν τη διαφορά. Και το κάνεις με πάθος γιατί πρέπει να πιστέψεις σε κάποιον.

Υπάρχει μια παγίδα που πρέπει να προσέχουμε. Και αυτός είναι ο πειρασμός να επιτρέψουμε σε μια σημαντική υπόθεση όπως αυτή που αφορά τη συγκεκριμένη φιλανθρωπική οργάνωση αυτή τη στιγμή να επηρεάσει την άποψή μας για άλλους οργανισμούς και ανθρώπους που κάνουν αξιοθαύμαστη δουλειά για την προστασία των παιδιών. Δεν μπορούμε να ζωγραφίσουμε όλους τους ιερείς και τους ανθρώπους που λειτουργούν τέτοια καταφύγια με το ίδιο πινέλο. Δεν μπορούμε να τους ρίχνουμε όλους στο ίδιο καλάθι και να καταλήγουμε να μην πιστεύουμε σε τίποτα.

Υπάρχει ένα ερώτημα, όμως, και αυτό είναι πώς, ως κοινωνία, δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε ό,τι μπορεί να έχει συμβεί σε αυτά τα παιδιά. Ήμασταν τυφλωμένοι από την εμφάνιση και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τις ερωτήσεις που έπρεπε να κάνουμε; Το κράτος απέτυχε στα καθήκοντά του επειδή κωφεύει; Η δημοσιογραφία απέτυχε επειδή τέτοια θέματα είναι δυσάρεστα και μερικές φορές ακόμη και ταμπού σε αυτή τη χώρα; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Η απογοήτευση και η μοιρολατρία δεν οδηγεί σε τίποτα άλλο παρά σε έναν φαύλο κύκλο άγονης απόρριψης. Και δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή.

Υπάρχει ένας άλλος κίνδυνος με όλα τα σκοτεινά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας αυτή τη στιγμή, και αυτός είναι οι αθροιστικές υποθέσεις όπως οι ισχυρισμοί για την Κιβωτό του Κόσμου μαζί με τους πολέμους του γηπέδου των αφεντικών της μαφίας που είδαμε πρόσφατα. Το να παρασυρθούμε θα οδηγήσει τους πολίτες που ήδη υφίστανται τεράστια πίεση, που αισθάνονται ότι δεν ξέρουν πια σε τι να πιστέψουν, που αηδιάζουν από την ιδέα ότι τα πράγματα συμβαίνουν στη σκιά, σε έναν αντισυστημικό παροξυσμό. Γι’ αυτό είναι σημαντικό το δικαστικό σύστημα, οι κρατικές υπηρεσίες και τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν καλά και έγκαιρα τη δουλειά μας. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι κάθε μεμονωμένο απόστημα είναι σωστά τρυπημένο.