Η «Γυμνή ζωή» δεν είναι απλώς ένας όρος των Γάλλων και Ιταλών φιλοσόφων Michel Foucault και Giorgio Agamben. Δεν είναι πνευματικό δημιούργημα, χρήσιμο αποκλειστικά στο χώρο της θεωρίας. «Γυμνή ζωή» είναι η ανθρώπινη ζωή που η βιοπολιτική, όπως ασκείται με υπολογιστικές δυνάμεις, στερεί από οτιδήποτε ανθρώπινο. Απογυμνωμένο από κάθε δικαίωμα, γίνεται καταστρεπτό και εξαλειφόμενο, όποτε υπαγορεύουν οι κανιβαλιστικές ορέξεις και «ανάγκες» του ενός ή του άλλου ολοκληρωτικού ή ψευδοδημοκρατικού καθεστώτος.

Οι φωτογραφίες των 92 μεταναστών και προσφύγων, ως επί το πλείστον Ασιάτες, που βρέθηκαν από τις ελληνικές αρχές γυμνοί στη βορειοανατολική συνοριακή περιοχή του Έβρου, και μάταια προσπαθούσαν να κρύψουν το γυμνό τους χρησιμοποιώντας τα χέρια τους ή ακόμα και κρυμμένοι πίσω από το γυμνό ο άνθρωπος δίπλα τους, είναι η πιο βάναυσα σαφής απεικόνιση της «γυμνής ζωής» σήμερα. Τίποτα, φυσικά, δεν συγκρίνεται με τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και όμως στη θέα των απελπισμένων γυμνών ανθρώπων στα ελληνοτουρκικά σύνορα, η μνήμη μας ανακάλεσε αμέσως τις εικόνες των σκελετοποιημένων γυμνών θυμάτων του ναζισμού στο Άουσβιτς και το άλλα στρατόπεδα εξόντωσης «ποντικών» ή «κατσαρίδων» (η απανθρωποποίηση ξεκινά από το επίπεδο της ορολογίας).

Οι 92 πρόσφυγες από χώρες που διέλυσαν από τον πόλεμο, την έλλειψη ελευθερίας ή τη φτώχεια ήθελαν να κρυφτούν κάπου στο βάθος της ντροπής τους. να γίνουν αόρατοι, ακόμη και για τον εαυτό τους, για να αποφύγουν να δουν την ταπείνωσή τους από βαρβαρικά χέρια, που τους έκλεψαν την αξιοπρέπεια. Η γύμνια υποβιβάζει κάθε άνθρωπο – για τους Μουσουλμάνους, η θλίψη της υποβάθμισης επιδεινώνεται από τις διατάξεις και τις απαγορεύσεις της θρησκείας τους.

Η τουρκική κυβέρνηση αμύνεται επιτιθέμενη, όπως συνηθίζει, σε μια στρατηγική διπλωματικά πιο αποτελεσματική από ό,τι θέλει να πιστεύει η χώρα μας. Με προσβλητική έπαρση η Άγκυρα προσπαθεί να μας δώσει μαθήματα ευγένειας. Η Ελλάδα έχει καθήκον να προστατεύει τα 92 ταπεινωμένα θύματα με κάθε τρόπο και σε κάθε διεθνές φόρουμ. Πρέπει να συγκεντρώσει τις προσωπικές τους αφηγήσεις και παράπονα και να τις παραδώσει στα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Αυτό πρέπει να το κάνει όχι με εγωιστική μικροπρέπεια, για να κερδίσει λίγους βαθμούς στη διαμάχη της με την Τουρκία, αλλά γιατί πρέπει να αποδεικνύει έμπρακτα, κάθε φορά, ότι η πολιτική της καθοδηγείται από την ηθική της αλληλεγγύης προς τους γυμνούς ικέτες.