Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στη ζωή που είναι τόσο προφανή που δεν δικαιολογούν καμία εξήγηση. Δεν θα πρέπει να απαιτούν αναζήτηση επιχειρημάτων για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη ή την πρακτική τους. Δυστυχώς, όμως, το αυτονόητο σε πολλές περιπτώσεις έχει περιοριστεί σε υποκειμενική άποψη, και ως εκ τούτου, η θέση μου για το ακόλουθο θέμα πρέπει να θεωρηθεί υποκειμενική, παρόλο που είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, ακόμη κι αν διστάζουν να Παραδέξου το.
Το θέμα αφορά το κατώτατο όριο ηλικίας ψηφοφορίας 17 ετών. Η θέση μου είναι ότι σε αυτή την ηλικία και μέχρι, ας πούμε, μια συμβατική ηλικία όπως τα 21, η χορήγηση του εκλογικού δικαιώματος είναι άστοχη. Η πλειονότητα των ατόμων σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα δεν έχει ακόμη αποκτήσει τις απαραίτητες εμπειρίες για να κάνουν τεκμηριωμένες κρίσεις βασισμένες σε λογικούς συλλογισμούς, όπως το προσωπικό τους συμφέρον ή μια συνεκτική ιδεολογική προτίμηση. Ούτε έχουν αναπτύξει την ανθεκτικότητα να αντέχουν την εξωτερική χειραγώγηση. Με απλά λόγια, το μυαλό τους είναι ακόμα πράσινο.
Θα ρωτήσετε, δεν ισχύει το ίδιο και για τα ηλικιωμένα άτομα; Ναι, σε κάποιο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Αλλά οι δημοκρατίες δεν έχουν ακόμη αναπτύξει μια φόρμουλα για τον αποκλεισμό των ανόητων ψηφοφόρων και άλλων ανεπιθύμητων κατηγοριών από τη δημοκρατική διαδικασία – συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αντιτίθενται ανοιχτά στη δημοκρατία. Αυξάνοντας το όριο ηλικίας, προς το συμφέρον της ίδιας της δημοκρατίας, θα μπορούσαμε να αποτρέψουμε ένα σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων από το να διαστρεβλώσει το τελικό αποτέλεσμα. Ας προστατεύσουμε τη δημοκρατία από τον μεγαλύτερο αντίπαλό της, που είναι η υπερβολική δημοκρατία.
Το δικαίωμα ψήφου παραχωρήθηκε σε μικρότερες ηλικιακές ομάδες στο παρελθόν με την υπόθεση ότι τα παιδιά ψηφίζουν γενικά σύμφωνα με τις γραμμές των γονιών τους, με αποτέλεσμα να μην αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα. Ίσως αυτό να ίσχυε εκείνη την εποχή, αλλά όχι πια. Οι νέες γενιές έχουν γίνει εξαιρετικά ικανές και εθισμένες στη χρήση του Διαδικτύου – πολύ περισσότερο από τους ενήλικες, τους γονείς και τους δασκάλους. Έχουν μπει σε έναν διαφορετικό κόσμο.
Η συνεχής ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκθέτει τους νέους σε διάφορους απατεώνες και ιδεολογικούς αρπακτικούς που παίζουν τις ανασφάλειες, την ευκολοπιστία, την περιέργεια και την τάση τους να αψηφούν τη σύμβαση. Τα αθώα παιδιά εκτίθενται σε έναν ισχυρό και διάχυτο μηχανισμό επιρροής. Ένας μηχανισμός που έχει τη δυνατότητα να στοχεύει κάθε άτομο ξεχωριστά.
Σκεφτόμουν αυτά τα θέματα στο σκάφος ενώ επέστρεφα από το νησί της Αίγινας, συνοδευόμενος από μια ομάδα σχολείων που επέστρεφαν από τις εκδρομές τους το Σαββατοκύριακο της Πρωτομαγιάς. Αγόρια και κορίτσια βυθισμένα στα τάμπλετ και τα τηλέφωνά τους, διαθέτοντας τεχνολογική ανδρεία με μυαλά ακόμα σε στάδια διαμόρφωσης, που ήταν μεταξύ εκείνων που ψήφισαν την Κυριακή.