Ο πρώτος λαϊκιστής πρωθυπουργός της σύγχρονης Ελλάδας, ο Ιωάννης Κωλέττης, έγραψε ότι «το οποίο δεν θα εξαλειφθεί αμέσως. γιατί, όσο κι αν κλαίει η διανόηση, τα έθνη δεν αυτοσχεδιάζουν. Επομένως, αυτού του έθνους, του έθνους της αίθουσας μου, θα έπρεπε να δέχεται υπουργούς».

Όταν ξαναδιάβασα αυτό το απόσπασμα στο βιβλίο του Μαυρογορδάτου, μπερδεύτηκα.

Γιατί; Γιατί φαινομενικά στα Τέμπη ήταν ο σταθμάρχης που βγήκε από την κάμαρα του Κωλέττη. Δεν είναι όμως τόσο απλό.

Στη σύγχρονη Ελλάδα έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν πολλοί που φορούσαν βελάδα, μιλούσαν αγγλικά και γαλλικά, αλλά κυβερνούσαν σαν να φορούσαν φουστανέλα. Και, επίσης, σαν να συντηρούσαν τα ήθη της Τουρκοκρατίας.

Δεν έχει σημασία ποιο σχολείο τελείωσαν ή από ποια ελίτ προέρχονταν. Το αντίθετο: ξέχασαν τι μπορεί να έμαθαν σε καλά σχολεία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και με τη δικαιολογία ότι «αυτός είναι ο λαός» ακολούθησαν τον βολικό κανόνα του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή. Ένα χαρακτηριστικό, αλλά όχι μοναδικό, παράδειγμα αυτού είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, έχει φιλοδοξίες για τη χώρα.

Ωστόσο, η μεγάλη πρόκληση ήταν πάντα να ξεχωρίσουμε και να κινητοποιήσουμε τα καλύτερα ταλέντα που δεν έχουν ελίτ, αλλά έχουν αποφοιτήσει από δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο και μπορούν να εκτελέσουν οποιοδήποτε έργο με επαγγελματισμό και αφοσίωση. Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι που ταιριάζουν με αυτό το προφίλ, ιδιαίτερα μεταξύ των νεότερων γενιών. Το χάσμα που χωρίζει τις δύο Ελλάδας είναι οδυνηρά εμφανές όταν συγκρίνεις δημόσιους υπαλλήλους ή αστυνομικούς που έχουν ενταχθεί στο δημόσιο τομέα μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλογής Πολιτικού Προσωπικού, πιο γνωστό εδώ ως ΑΣΕΠ, με αυτούς που μόλις συμμετείχαν σε ψεύτικες εξετάσεις ή απλώς δωροδοκήθηκαν. μπαίνουν με τη βοήθεια ενός δοχείου ελαιολάδου.

Έχουμε κάνει πολύ δρόμο από την εποχή του Κωλέττη. Από πολλές απόψεις, δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε πραγματικά τους Ευρωπαίους ομολόγους μας. Ο μέσος Έλληνας θα ένιωθε πολύ άβολα στο «δωμάτιο Κωλέττη». Ωστόσο, καμία μεταρρύθμιση δεν θα πετύχει ποτέ, κανένα τρένο δεν θα είναι ποτέ ασφαλές, έως ότου υπάρξει σταθερή ηγεσία σε όλα τα επίπεδα και ένας κρατικός μηχανισμός που αποτελείται από ανθρώπους που βασίζονται στο τρένο για να ταξιδέψουν από και προς το πανεπιστήμιο.