Κάθε κρίση παρουσιάζει και μια ευκαιρία, λέει το παλιό κλισέ. Είναι όμως και αλήθεια. Στην Ελλάδα δυστυχώς τείνουμε να παρακολουθούμε κάθε κρίση με ένα ατελείωτο ματς αργκό για το ποιος φταίει και ποιος είπε όσα σπάνια μεταφράζεται σε χειροπιαστά μαθήματα για το μέλλον. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτό συμβαίνει με το επεισόδιο των Ιμίων, όπου οι πολιτικοί επιτελείς κατέληξαν σε αρκετά συμπεράσματα και άρχισαν να αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Με τον ίδιο τρόπο, είναι σημαντικό να καταλήξουμε στα σωστά συμπεράσματα τώρα, πρωτίστως για έναν λόγο: Έτσι όπως και στο μέλλον, οποιοσδήποτε πολιτικός ηγέτης ή αξιωματούχος, είτε αριστερός είτε δεξιός, μπορεί να μην δελεάζεται από τη γοητεία της αίσθησης πλήρους εξουσίας και επιτρέπεται να εκμεταλλευτεί τα κενά και την έλλειψη ελέγχων και ισορροπιών των κρατικών μηχανισμών για να δημιουργήσει ένα πολύ πραγματικό, και όχι φανταστικό, σκληρό αυταρχικό καθεστώς που θα έκανε τον Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας να φαίνεται εντελώς δημοκρατικός. Αυτό το οφείλουμε στη χώρα μας και στη δημοκρατία μας που φαίνεται ακόμα να ωριμάζει. Και με όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, δεν νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί στο μέλλον θα ήταν μια πλοκή δανεισμένη από την επιστημονική φαντασία. Άλλωστε τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο αυτές τις μέρες.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα που είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, πρέπει να γίνουν περισσότερα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Υπάρχουν ασυμβίβαστοι, έμπειροι και σοφοί άνθρωποι στην Ελλάδα και την Ευρώπη που μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τον χειρότερο εαυτό μας σε έναν ζωτικό και ευαίσθητο τομέα. Είναι σημαντικό για όποιον βρίσκεται στην εξουσία στο μέλλον να ρυθμίζονται χωρίς να αφήνουν την εθνική μας ασφάλεια ευάλωτη στις πολλές απειλές που αντιμετωπίζει.
Η Ελλάδα έχει δομικό πρόβλημα. Το κάτω μέρος του είναι, προφανώς, πολύ βρώμικο. Ο πρωθυπουργός μπορεί να μην γνωρίζει ποιος ακούει ποιον. Αν και είμαστε Ευρωπαίοι από πολλές απόψεις, σε άλλους φαίνουμε κολλημένοι στις παλιές μας βαλκανικές συνήθειες. Το ερώτημα είναι πώς θα ξεφύγετε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, πώς θα λύσετε το πρόβλημα χωρίς να κάνετε το λάθος να πιστεύετε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Όσο ανόητο κι αν ακούγεται στο σημερινό περιβάλλον, υπάρχει περιθώριο για μια συνένωση του πολιτικού συστήματος για την επίλυση αυτού του ενοχλητικού γρίφου. Με κανόνες και θεσμούς.
Αυτό που δεν χρειαζόμαστε τώρα είναι η πολιτική αστάθεια και η εμπλοκή σε ένα αδιέξοδο, που επιδεινώνεται από την αναλογική εκπροσώπηση. Πολλοί το επιθυμούν, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Θα ήταν τραγωδία, ωστόσο, γιατί το σημαντικό είναι να προχωρήσουμε μπροστά και όχι να γυρίσουμε πίσω.