Η επέτειος της Παρασκευής από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία βρίσκει έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτό που θα είχε προβλέψει κανείς πριν από ένα χρόνο. Η Ουκρανία αντιστέκεται και αντεπιτίθεται, καθώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιμετωπίζει μια Δύση που ήταν ενωμένη και αποφασισμένη να εμποδίσει τον επεκτατισμό του. Αλλά η χρονιά που πέρασε έδειξε επίσης ότι, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, ο κόσμος κλονιζόταν από μια ανακατανομή δύναμης και επιρροής. Η Ουκρανία αποκάλυψε χρόνιες ρωσικές αδυναμίες, και έτσι ο πόλεμος περιορίζεται στο να είναι πρόβλημα για την Ευρώπη, όχι για τον υπόλοιπο κόσμο. Η διαμάχη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας αποτελεί μεγαλύτερη απειλή, όχι μόνο από πολιτική και οικονομική άποψη, αλλά επειδή εμποδίζει τις προσπάθειες αντιμετώπισης σημαντικών κοινών προκλήσεων, όπως η κλιματική κρίση.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο αγώνας για διεθνή επιρροή διεξήχθη μεταξύ της Δύσης (ΗΠΑ και ΕΕ), της Κίνας και της Ρωσίας. Σήμερα είναι σαφές ότι η Ρωσία δεν είναι ο παίκτης που ήταν η Σοβιετική Ένωση. Εξαρτάται από την υποστήριξη της Κίνας και έχει γίνει πηγή φθηνής ενέργειας για την Κίνα. Αν δεν χρησιμοποιήσει πυρηνικό όπλο, η Μόσχα από μόνη της δεν μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο. Η ένταση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων άρχισε να αυξάνεται κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ, όταν η Αμερική χαλάρωσε τους δεσμούς της με τους συμμάχους, όπως ο Xi Jinping δήλωσε (Ιούνιος 2019) ότι «Καμία δύναμη δεν μπορεί να περιορίσει την πρόοδο του κινεζικού λαού». Ο Σι τόνισε ότι αυτό απαιτεί «μια ενοποιημένη και ισχυρή ηγεσία» και ξεκίνησε να εδραιώσει την ηγεμονία του στη χώρα του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας χάσει τη Ρωσία ως προμηθευτή φθηνής ενέργειας, δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει την Κίνα ως αγορά και παραγωγό φθηνών αγαθών. Όμως ο πόλεμος στην Ουκρανία αποκάλυψε τα όρια της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η ΕΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου, εξαρτάται από την Αμερική και είναι ευάλωτη σε οτιδήποτε εξελίσσεται στη σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας. Δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης να βρίσκεται αποκλειστικά στη μία ή την άλλη πλευρά. Η κατάσταση απαιτεί μια ισχυρή ΕΕ, μια τρίτη δύναμη που θα βοηθήσει στην επίτευξη ισορροπίας στον κόσμο. Κι όμως, τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κρατών-μελών της, η πολιτική της δομή, κάνουν την Ευρώπη δορυφόρο, όχι δύναμη.