Η καταναγκαστική επανάληψη του συνθήματος «Θα έρθουμε τη νύχτα» από τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ως απειλή κατά της Ελλάδας, έχει γίνει αρκετά περίεργη. Και προβλέψιμο. Ακολουθεί κάθε αποτυχία να πραγματοποιηθεί κάποια επιθετική πρωτοβουλία (όπως σε μια άλλη εισβολή στη Συρία), όταν κάποια ξένη οντότητα (όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η ΕΕ) επικρίνει την πολιτική του ή όταν αποτυγχάνει να επιβάλει τη θέλησή του σε άλλους.
Φαίνεται ότι οι Έλληνες χρησιμεύουν ως ιδανικός στόχος. Επιτιθέμενος στην Ελλάδα, ο Ερντογάν μπορεί να απεικονίσει τον εαυτό του να αντιμετωπίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ, ενώ δεν τις αμφισβητεί ευθέως, και ταυτόχρονα μπορεί να υπενθυμίσει στο κοινό του ότι πριν από 100 χρόνια οι Τούρκοι νίκησαν τους Έλληνες σε έναν πόλεμο. Μέχρι αυτό το σημείο, μπορούμε να κατανοήσουμε την ανάγκη της Τουρκίας να εκφοβίσει έναν γείτονα που θεωρεί το «κακάματο παιδί» μεγαλύτερων δυνάμεων και εμπόδιο στον δρόμο της προς την αυτοκρατορική αποκατάσταση.
Ωστόσο, η μηχανική επανάληψη του «Θα έρθουμε τη νύχτα» μοιάζει με το τσακωμό ενός γέρου θείου σε οικογενειακές συγκεντρώσεις που λέει συνέχεια το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά: Όσοι δεν τον βλέπουν συχνά θα παρατηρήσουν ότι η συμπεριφορά του είναι περίεργη, ενώ τα πιο στενά μέλη της οικογένειάς του τον έχουν συνηθίσει και δεν δίνουν σημασία.
Εδώ είναι σημαντικός ο εξαναγκασμός του Ερντογάν. Οι πλησιέστεροι σε αυτόν –οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας και στελέχη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού– φαίνεται να βρίσκουν φυσικό ότι ο πρόεδρός τους απειλεί τους γείτονες με νυχτερινές επιδρομές σε τακτική βάση. Από την άλλη, αν ο προαναφερόμενος θείος συνέχιζε να απειλεί τους γείτονες με βία, θα είχε τμηματοποιηθεί από την οικογένειά του για τη δική του (και δική τους) ασφάλεια.
Καθώς το αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας εδραιώνεται πιο σταθερά στις βάσεις του Ισλάμ, του εθνικισμού και της στρατιωτικοποίησης της εξωτερικής πολιτικής, τα κόμματα της αντιπολίτευσης φαίνεται να μην μπορούν να προτείνουν ένα εναλλακτικό όραμα. Αντίθετα, οι εθνικιστικές και μεγαλομανείς εξάρσεις από κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης αποκαλύπτουν ότι με τον ιδιαίτερο τρόπο του ο Ερντογάν εκφράζει μια συλλογική νοοτροπία.
Παράλληλα, ενισχύει αυτή τη στάση, καθώς όσοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν μαζί του είτε διώκονται είτε σιωπούν. Και έτσι, οι Έλληνες αποτελούν τον «ιδανικό άλλο» για την Τουρκία, τους λόγους για κάποιες από τις σημερινές αναποδιές και την εύκολη λεία στο δρόμο προς τη δόξα. Και η Τουρκία παραμένει παγιδευμένη σε μια νοοτροπία στην οποία οι απειλές και η βία θεωρούνται αποδεκτές στην πολιτική στο εσωτερικό και στον κόσμο.