Διαβάζω και ακούω για διάφορους νέους πολιτικούς που φιλοδοξούν να ανέβουν γρήγορα τη σκάλα, με στόχο ακόμη και να γίνουν ηγέτες. Τα βασικά ερωτήματα που θα τους έθετα είναι: Είχατε ποτέ μια πραγματική δουλειά, όχι μόνο σε πολιτικό κόμμα ή υπουργικό γραφείο; Έχετε νιώσει ποτέ τον φόβο να χάσετε τη δουλειά σας;

Σίγουρα, η εκπαίδευση είναι σημαντική, όπως και οι ξένες γλώσσες. Επιπλέον, η πολιτική εμπειρία που αποκτήθηκε στα νεανικά κόμματα και τα παθιασμένα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα μπορεί να είναι πολύτιμη. Ωστόσο, δεν είναι αρκετό. Αντίθετα, εμπειρίες αυτού του είδους μπορούν να σας εγκλωβίσουν σε έναν μικρόκοσμο που συχνά θολώνει τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και του νησιωτικού τους κόσμου.

Στη μεταδικτατορική εποχή, γνωστή στην Ελλάδα ως Μεταπολίτευση, αναδείχθηκαν πολλοί τέτοιοι πολιτικοί αστέρες. Είτε ήταν δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε του ΠΑΣΟΚ, φαίνονταν όλοι κομμένοι από το ίδιο ύφασμα. Η πολιτική, γι’ αυτούς, ήταν και παραμένει μια ατελείωτη ροή συζητήσεων, συζητήσεων και περισσότερων συζητήσεων. Αυτός ο λαός διέπρεψε στη δικτύωση και ήξερε πώς να καλλιεργεί μια ευνοϊκή πελατεία. Οι περισσότεροι από αυτούς πιθανότατα θα απορριφθούν στην πρώτη ή στη δεύτερη συνέντευξη για δουλειά εάν έδειχναν ενδιαφέρον για μια θέση στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν ευφυΐα. Στην πραγματικότητα, συχνά επιδεικνύουν υπερχείλιση συναισθηματικής νοημοσύνης και, φυσικά, είναι ευχάριστο να πιεις μια μπύρα μαζί τους. Με άλλα λόγια, κάθε άλλο παρά θαμπό είναι.

Ωστόσο, τους έχουμε πληρώσει βαρύ τίμημα. Αντί να κάθονται στο καφενείο απέναντι από το πανεπιστήμιό τους, τους έχουμε εμπιστευτεί να μας εκπροσωπούν στη Βουλή ή να μας οδηγούν από κυβερνητικές θέσεις. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή.

Η κυνική τους αδιαφορία είναι ανησυχητική. Μπορεί να τους συναντήσετε, ακόμη και ως υπουργοί, σε κάποιο κεντρικό καφέ, όπου θα μπορούσαν να πουν ανέμελα, «Λοιπόν, βαρέθηκα εκεί πάνω (στο Κοινοβούλιο), οπότε ήρθα εδώ για να χαλαρώσω λίγο».

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα –στην πραγματικότητα έχει καθυστερήσει πολύ– να διακρίνουμε ανάμεσα σε αυτούς που θέλουμε να μας κυβερνήσουν και σε αυτούς που κάνουν απλώς απολαυστική παρέα για μια βραδινή έξοδο. Επιπλέον, είναι καιρός να ρωτήσουμε οποιονδήποτε φιλόδοξο πολιτικό που στέκεται μπροστά μας ευθέως: «Είχες ποτέ μια πραγματική δουλειά;»