Σίγουρα οι «ευρωσκεπτικιστές» και άλλοι εχθροί μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν πλήρως την υπόθεση διαφθοράς που αυτή τη στιγμή κλονίζει το οικοδόμημα. Όσοι θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να δωροδοκούν όποιος θέλει να υπονομεύσει την ΕΕ θα κατακρίνουν την υποκρισία των ευρωβουλευτών, των μελών των ΜΚΟ και άλλων που κατηγορούνται για πώληση επιρροής σε ξένες δυνάμεις. Θα αναδείξουν όλα τα εθνικά στερεότυπα, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για τη διχόνοια που αιματοκύλησε τόσες φορές την ήπειρο. Η επίθεση αναμένεται. Άλλωστε, ακόμη και χωρίς το Qatargate, οι δυνάμεις διάλυσης ενισχύονται από την ανασφάλεια που προκαλεί η αναδιανομή του πλούτου και της επιρροής σε όλο τον κόσμο και οι χειρότερες συνθήκες για όλους, ως αποτέλεσμα της πανδημίας του κορωνοϊού και του πολέμου στην Ουκρανία.

Η επίθεση, ωστόσο, δεν είναι αρκετή για να κροταλίσει την ΕΕ. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο εχθρός –είτε χτυπά στα τείχη της ΕΕ είτε κινείται ελεύθερα εντός της– αλλά η απουσία της βούλησης του μπλοκ να αγωνιστεί για την επιβίωσή του. Δεν αρκεί να αποκαλυφθεί η σκευωρία των ξεπουλημένων που βάζουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό και που θα λογοδοτήσουν γι’ αυτό. Δεν αρκεί να ακολουθήσουμε το νήμα της διαφθοράς προς κάθε κατεύθυνση, να τιμωρήσουμε τους υπεύθυνους και να θεσπίσουμε νέους κανόνες και μηχανισμούς για να μην επαναληφθεί αυτό το σκάνδαλο.

Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι η ΕΕ θα προστατευθεί έναντι κάθε μορφής εσωτερικών αντιθέσεων και εξωτερικών απειλών. Αυτό απαιτεί ενίσχυση των θεσμών, αφοσίωση στο νόμο, δικαιοσύνη, σεβασμό στους πολιτισμούς όλων των λαών και της Ευρώπης συνολικά. Πάνω από όλα, όμως, η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαρτάται από το βαθμό ενότητας των λαών της, από το πόσο συνειδητοποιούν ότι αυτή η ενότητα είναι η ασπίδα μας.

Αμέτρητα ποσά, αμέτρητες ώρες και δεκαετίες πολιτικού κεφαλαίου έχουν αφιερωθεί στον στόχο της επίτευξης κάποιας συνοχής μεταξύ των χωρών στην οικονομία και την κοινωνία. Αν όμως δεν αντιμετωπιστούν οι πηγές διχόνοιας εντός της Ένωσης, θα απειληθούν επίσης τα επιτεύγματα του παρελθόντος για κάθε λαό και οι προοπτικές της Ευρώπης. Η ευημερία και η σταθερότητα που εξασφάλισε η ΕΕ τόσα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα όλοι να θεωρούμε δεδομένη την ύπαρξή της, πιστεύοντας ότι μπορεί να αντέξει τις απαιτήσεις και την οργή μας χωρίς να τη θέσουμε σε κίνδυνο. Έτσι, αναπτύχθηκε η αυταρέσκεια της κάθε ομάδας, καθώς η καθεμία θεωρεί ότι μπορεί να χτυπήσει τους άλλους και το σύνολο για να επιβάλει τη δική της άποψη, να πετύχει τους στόχους της. Τώρα που είναι εδώ οι δύσκολες στιγμές, όλοι θέλουν να διατηρήσουν τα δικά τους προνόμια και επιτεύγματα. Ωστόσο, για να επιβιώσουμε, πρέπει να απορρίψουμε τον εφησυχασμό και την τεμπελιά μας. Ας θυμόμαστε ότι παρά τις διαφορές μας, η μόνη ασφάλεια –κάθε πολίτη και κάθε χώρας– είναι η επιτυχία της Ευρώπης.