Μπορεί κάτι να λείπει από τις δημοσκοπήσεις. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ειδικά στην εκπροσώπηση της αντισυστημικής ψήφου. Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι οι προβλέψεις τους είναι ακριβείς όταν δείχνουν ότι η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ με άνετη διαφορά καθώς η εξουσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ παραμένει στάσιμη. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Η απάντηση βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στον βαθύτατα αμφίθυμο ψηφοφόρο του μεσαίου χώρου: είναι θυμωμένοι με τις θεσμικές παραβιάσεις, την αλαζονεία ορισμένων υπουργών και άλλα φαινόμενα που κατέρριψαν τις προσδοκίες που είχαν κάποτε από τη συντηρητική κυβέρνηση.
Αυτός ο τύπος ψηφοφόρου είναι, πάνω απ’ όλα, αλλεργικός στην αναταραχή. Δεν θέλουν νέους πολιτικούς πειραματισμούς, ούτε κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του MeRA25 Γιάνη Βαρουφάκη, ούτε η χώρα που κρατείται ως λύτρα από μια ασταθή κυβέρνηση λόγω του συστήματος της απλής αναλογικής. Ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι αντιπροσωπεύει μια σοβαρή εναλλακτική. Η κουβέντα του για το αν θα κυβερνούσε σε συμπολίτευση με τη Νέα Δημοκρατία ή τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει νεφελώδης. Εν τω μεταξύ, δεν έχει δείξει ότι έχει το πολιτικό προσωπικό ή τις θέσεις που θα μπορούσαν να τον κάνουν αξιόπιστο εταίρο του συνασπισμού.
Από την πλευρά του, ο Αλέξης Τσίπρας σχεδόν δεν φαίνεται να έχει διακόψει τους δεσμούς του με τη βάση του ριζοσπαστικού κόμματος. Παρά τις καλύτερες προσπάθειές του, λόγω ορισμένων θέσεων ή ατόμων, αποτυγχάνει όταν πρόκειται να κάνει θετική εντύπωση σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Όπως έδειξε το μπόνους στους αξιωματικούς της αστυνομίας και του λιμενικού, προφανώς βρίσκεται σε δίλημμα. Το πρόβλημα είναι ότι όταν τελικά βρίσκει το κουράγιο να σπάσει μερικά αυγά, η κίνησή του δεν είναι πειστική ή αργεί πολύ.
Ωστόσο, ο Τσίπρας έχασε και ένα άλλο ατού: δηλαδή ένα κομμάτι της κοινωνίας που πίστευε ότι ο Μητσοτάκης δεν θα το «φρόντιζε ποτέ» ή τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα το φρόντιζε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κορωνοϊός και η ενεργειακή κρίση, ωστόσο, έχουν αποδυναμώσει σημαντικά αυτή την αφήγηση. Πολλοί άνθρωποι έχουν λάβει πολλά χρήματα και βοήθεια τα τελευταία χρόνια.
Αυτό υπάρχει στο μυαλό ενός κεντρώου ψηφοφόρου που μπορεί, πάλι, να αισθάνεται θυμό ή ακόμα και παγιδευμένο. Ωστόσο, ο ψηφοφόρος που θέλει σταθερότητα και αποστρέφεται την περιπέτεια ψηφίζει κυβέρνηση και πρωθυπουργό στο τέλος της ημέρας. Υπάρχουν βέβαια και αντίστοιχοι ψηφοφόροι στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος. Η διαφορά είναι ότι είναι λιγότερο εγκεφαλικοί για τα πράγματα από τους κεντρώους, ο θυμός τους είναι αντισυστημικός και συχνά οδηγεί σε πολιτισμικό διαζύγιο με τα κόμματα στην εξουσία – τη Νέα Δημοκρατία στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μια μικρή αλλά κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που οι δημοσκοπήσεις ή οι αναλυτές σπάνια μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια όταν πρόκειται για το ποιον θα ψηφίσουν.