Μπορώ να καταλάβω τους 20άρηδες που δεν μπορούσαν να ψηφίσουν επειδή έπρεπε να δουλέψουν σε κάποιον τουριστικό προορισμό. Κατανοώ επίσης τον απογοητευμένο ψηφοφόρο που είτε απελπίστηκε με το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών είτε είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ό,τι κι αν ψηφίσει. Μπορώ επίσης να καταλάβω αυτούς που υπολόγισαν πόσο θα τους κόστιζε, σε βενζίνη και άλλα έξοδα, να πάνε στο χωριό τους να ψηφίσουν και αποφάσισαν να μείνουν σπίτι στην Αθήνα. Το άτομο που δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω είναι ένας συμπολίτης μας που πήγε για μπάνιο, ταξίδεψε για κάποια κοινωνική εκδήλωση ή αποφάσισε να μην αλλάξει τις διακοπές του και απλά δεν ψήφισε.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι λίγοι ανάμεσά μας. Συχνά διακρίνονται για τον πλούτο και το υψηλό μορφωτικό τους επίπεδο. Α, ναι, και έχουν επίσης ισχυρές απόψεις. Τους αρέσει να επικρίνουν τα πάντα βλέποντας την πολιτική από μια σαθρή και αφελή σκοπιά. Τους συγκρίνεις με τους 80άρηδες και 90χρονους που παρά τη ζέστη και τις ουρές πήγαν να ψηφίσουν και αναρωτιέσαι πόσο ανεύθυνοι μπορεί να είναι. Λες και οι ηλικιωμένοι που ψήφισαν ήξεραν και ζύγιζαν τι διακυβεύεται, ενώ ορισμένα εκλογικά τμήματα σε εύπορες περιοχές ήταν σχεδόν άδεια σε ώρες που θα έπρεπε να ήταν γεμάτα.

Τα νούμερα έδειξαν μειωμένη συμμετοχή σε σχέση με τις πρώτες εκλογές. Η χώρα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είχε πέσει σε ένα μεγάλο τέλμα αστάθειας και υψηλού κινδύνου, αν κάποιοι δεν είχαν κάνει αυτό που τους αναλογεί. Η αδιαφορία θα μπορούσε να μας κοστίσει ακριβά.

Αυτή η χώρα έχει υποφέρει για δεκαετίες από την έλλειψη μιας κρίσιμης μάζας της μεσαίας τάξης που παίρνει την πολιτική και τις δημόσιες υποθέσεις γενικότερα στα σοβαρά. Προτιμά να διασκεδάζει και να επικεντρώνεται στο εύκολο κέρδος, ενώ ταυτόχρονα έχει τη συνήθεια να πανικοβάλλεται εύκολα. Είναι εκπληκτικό πώς οι ίδιοι άνθρωποι που πριν από τρεις μήνες έπαιρναν στα σοβαρά και ανατρίχιαζαν την ιδέα μιας «κυβέρνησης ηττημένων» τώρα αποφασίζουν ότι δεν χρειάζεται καν να ψηφίσουν. Δεν τους καταλαβαίνω, ομολογώ.