Δανείστηκα τον τίτλο από το τέλος όλων των σύντομων διαφημίσεων που αναρτούσε ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της διαδικτυακής προεκλογικής του εκστρατείας. Στόχος των αριστερών με αυτήν την εκστρατεία είναι να επιστήσουν την προσοχή σε όλους τους παράγοντες (όπως η ανεργία και το υψηλό κόστος ενοικίασης ενός σπιτιού) που δυσκολεύουν τους νέους της χώρας και τους εμποδίζουν να ενδιαφερθούν για την πολιτική και την εκλογική διαδικασία. Την ευθύνη για αυτό, προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, φέρουν καθαρά οι κυβερνώντες συντηρητικοί.
Μήπως η πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να σταματήσει έναν νεοναζί να κατέβει στις εκλογές έχει προκαλέσει «νέα τριβή με την αντιπολίτευση» –όπως συνηθίζουμε να λέμε– που ετοιμάζει τη δική της πρόταση για το ίδιο θέμα; Εάν ναι, γιατί; Μπορεί ένα άτομο που έχει καταδικαστεί σε μακροχρόνια ποινή φυλάκισης για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση να αναλάβει το ρόλο του πολιτικού αρχηγού; Μπορεί το κόμμα που ιδρύει να κατέβει στη Βουλή; Έχει καθήκον η πολιτεία να αποτρέψει αυτό (εντός των ορίων του Συντάγματος) ή όχι;
Σίγουρα, όλα τα δημοκρατικά κόμματα της χώρας συμφωνούν ότι υπάρχει μόνο ένα μέρος για τους νεοναζί. Ωστόσο, ορισμένοι από αυτούς ισχυρίζονται επίσης ότι ανησυχούν για το ενδεχόμενο μια τέτοια απαγόρευση να λειτουργήσει ως «παράθυρα» για ένα «ντόμινο των απαγορεύσεων» και για «πολιτικά παιχνίδια» «εξτρεμιστικής» φύσης.
Όλο αυτό το ζήτημα είναι ένα κραχ τεστ για το πολιτικό σύστημα με βαθύ κοινωνικό αντίκτυπο: Πόσο μπορεί να επιτραπεί ο σκεπτικισμός να επικρατήσει όταν γίνεται κατάχρηση για εκλογικούς σκοπούς, που συνηθίζεται απλώς να λέει όχι σε όλα; Πόσο διαφορετικό θα ήταν το πολιτικό τοπίο αν η αντιπολίτευση έλεγε ναι; Θα μπορούσε να συμφωνήσει κατ’ αρχήν, σημειώνοντας παράλληλα ότι υπήρχαν σημεία που χρήζουν περαιτέρω εξέτασης.
Πώς μπορούμε ενδεχομένως να ελπίζουμε στην επίτευξη #JusticeEverywhere χωρίς ένα στοιχειώδες επίπεδο διαλόγου και εμπιστοσύνης; Πώς μπορεί μια χώρα να προχωρήσει μπροστά όταν τα κορυφαία πολιτικά της κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν να σταματήσουν έναν εγκληματία να είναι υποψήφιος για το κοινοβούλιο;
Είναι εύκολο να ρίξεις κατηγορίες στο Διαδίκτυο. Υπάρχουν πάντα φρέσκα πρόσωπα και πιασάρικες νέες ιδέες για να «εκθέσει» την αντίπαλη πλευρά στα social media. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι όλοι ξέρουν τι είναι τι. Πόσο επιτυχημένη μπορεί να ελπίζει να είναι αυτή η απερίγραπτη προσέγγιση σε σοβαρά ζητήματα όταν η γενιά στην οποία απευθύνεται βίωσε τις πιο αιχμηρές άκρες της οικονομικής κρίσης και της πορείας των νεοναζί στο Κοινοβούλιο;
Δεν μπορείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των νέων της χώρας ενεργώντας ψύχραιμα. Χρειάζονται κάτι παραπάνω από μερικές αργκό φράσεις και πολιτικές μηχανορραφίες. Είναι και αυτό άδικο;