Πέρασα τα τελευταία 12-13 χρόνια εντελώς διχασμένος για το πού νομίζω ότι πηγαίνει η χώρα. Υπήρξαν μέρες που ξύπνησα νιώθοντας ότι η Ελλάδα κατευθυνόταν κυριολεκτικά στην κόλαση και μετά πήγα για ύπνο πιστεύοντας ότι είχα αντιδράσει υπερβολικά και τα πράγματα θα ήταν εντάξει. Οι φίλοι και οι γνωστοί μου συνήθισαν αυτές τις βάρδιες και σταμάτησαν να προσέχουν μετά από λίγο.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν αδιαμφισβήτητα δοκιμαστεί από αλλεπάλληλες κρίσεις κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Είναι απορίας άξιο πώς τα καταφέραμε, αφού βρισκόμαστε συνεχώς στο «κόκκινο» ή στο χείλος της μιας ή της άλλης καταστροφής. Περάσαμε πτώχευση, πολιτικό χάος, τεράστια κοινωνική κρίση, ελπίδα ανάκαμψης, καιροσκοπικές αλλά πολύ εκπαιδευτικές περιπέτειες του 2015, καταστροφικές πυρκαγιές και άλλες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Φτάσαμε στο χείλος του πολέμου με την Τουρκία και επιστρέψαμε σε μια εποχή ανάκαμψης, μόνο για να χτυπηθούμε από την πανδημία και τώρα περισσότερη πολιτική αβεβαιότητα και την τρομακτική προοπτική να μείνουμε χωρίς κυβέρνηση ως αποτέλεσμα του νέου εκλογικού συστήματος.
Ένα από τα πιο ανησυχητικά σενάρια που εξετάζουμε τώρα είναι μια εκτεταμένη προεκλογική περίοδος που ορίζεται από ένα βαλκανικό στυλ πολιτικής αντιπαράθεσης, με τα κόμματα να συναγωνίζονται να κερδίσουν την εύνοια με υποσχέσεις για δωρεές καθώς η κοινωνία λυγίζει υπό την πίεση του αυξανόμενου κόστους ζωής. Έπειτα, υπάρχει ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος φλερτάρει συνεχώς με την προοπτική ενός «ατυχήματος» με την Ελλάδα καθώς μάχεται για την πολιτική –και φυσική– επιβίωσή του. Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων μπορεί να επιφέρει δυσάρεστες εκπλήξεις ενόψει των εκλογών. Η λύση δεν μπορεί και δεν πρέπει να βρίσκεται στον σχηματισμό κάποιας τεχνητής, μη πολιτικής κυβέρνησης. Οι πολίτες πρέπει να σταθμίσουν τα γεγονότα και να εξετάσουν τους κινδύνους πριν λάβουν την απόφασή τους και προσδιορίσουν το μέλλον μας.
Λοιπόν, επιστρέφουμε στο να βλέπουμε μεταξύ απαισιοδοξίας και αισιοδοξίας.
Το καλό είναι ότι όταν μια χώρα έχει ήδη περάσει τόσα πολλά, όταν έχει ήδη κοιτάξει στην άβυσσο, τείνει να κοιτάζει το μέλλον με μια σχεδόν μεταφυσική αίσθηση αισιοδοξίας. Συχνά νιώθω την έμφυτη μαγνητική δύναμη που θα μας έκανε να γίνουμε σαν τα Βαλκάνια ή ακόμα και τη Μέση Ανατολή, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα αντισταθούμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα. Και υπάρχει πάντα η μίνι ταινία που παίζω στο μυαλό μου όταν νιώθω πεσμένος: Φαντάζομαι τον εαυτό μου να πετάω από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού τη δεκαετία του 1980 από μια χώρα που έμοιαζε με ένα έθνος που αγωνίζεται στη Μέση Ανατολή και μετά να επιστρέφω σε ένα νέο, Ευρωπαϊκή Ελλάδα στον νέο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών.
Μπορεί να μας χτυπήσουν και άλλα, αλλά δεν θα επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες.